Werk juist
In 2019 stond de Edgar Stene schrijfwedstrijd in het teken van werken zonder belemmeringen met reuma. De Spaanse Francisco Carreira Roca schreef inspirerend over zijn vrijwilligerswerk en hoe hij als architect advies geeft over het toegankelijker maken van (werk)omgevingen. Ook schreef hij hoe hij als werkgever zou luisteren naar de behoeftes en suggesties van zijn werknemers om hun taken makkelijker te maken. Met zijn verhaal won hij de 3e prijs.
Rechten
Toen ik op school zat hield ik ervan om te tekenen. Ik bracht uren door met tekenen, gebogen over mijn bureau. Mijn gezicht aan mijn schetsblok vastgeplakt. Ik ging architectuur studeren, bleef tekenen, gebogen over de tekentafel en, later, voor mijn computerscherm. Mijn moeder zei altijd dat ik “rechten” moest gaan studeren. Ik antwoordde dat ik graag teken, dat een diploma in de rechten niets voor mij was. Echter, ze verwees niet naar de wet, maar naar mijn houding. In het Spaans, mijn moedertaal, is het woord dat ze gebruikte, ‘’derecho”, hetzelfde voor die twee verschillende betekenissen.
Een keerpunt in mijn leven
In mijn professionele leven bleef ik op papier tekenen, voordat ik werkte aan de schetsen op mijn computer. De vele uren die ik doorbracht met zitten in een slechte houding kostte me uiteindelijk veel. Ik ontwikkelde artrose. Op een noodlottige dag ging ik naar mijn werk zoals elke andere dag. Maar de inspanning om alleen al de deur te openen was genoeg om een stille hernia (waarvan ik niet wist dat die er was) te laten scheuren, waardoor mijn ruggenmerg werd beschadigd. Dit markeerde een keerpunt in mijn leven. In een kwestie van uren ging ik van het leiden van een normaal leven – met een baan, een partner, een atletische levensstijl – naar iemand met een beschadigd ruggenmerg. Niet in staat om te bewegen of om iets onder mijn borst te voelen.
Een paar spoedoperaties en jaren fysiotherapie hebben de blessure verminderd. Net als mijn vastberadenheid en de kracht die mijn partner mij geeft. Degenen die ons kennen, weten dat mijn partner en ik zeer positieve mensen zijn.
Ik heb geen baas
Ik werk nu als vrijwilliger voor verschillende organisaties. Ik heb geen baas, dus Ik ben degene die verantwoordelijk is voor mijn gezondheid. Maar, als ik een werkgever was – iets dat ik nog steeds niet heb uitgesloten – zou ik nadenken over bepaalde dingen die ik zie, maar die meestal niet worden opgemerkt. Het zijn dingen die ik voor mezelf zou willen en die ik zou invoeren voor anderen.
Als ik een werkgever was…
Als architect was ik me al bewust van het belang van het creëren van een toegankelijke werkomgeving. Maar als rolstoelgebruiker heb ik me gerealiseerd hoeveel kleine details er zijn die onoverkomelijke hindernissen kunnen worden. Een toegankelijke ruimte voor mensen met verminderde mobiliteit is ALTIJD, en ik zet dit in hoofdletters voor nadruk, een geschikte ruimte voor iedereen. Vindt iemand de lift onhandiger dan de trap?
Ik zou niet aarzelen om te investeren in de gezondheid van mijn werknemers
Als ik een werknemer had die pijn had door een repetitieve taak die ze deden, die tijd vrij moest nemen en die zou kunnen eindigen met het ontwikkelen van reuma als gevolg van voortijdige slijtage, zoals mij is overkomen, zou ik zorgvuldig analyseren of deze taak de oorzaak was van hun ziekteverlof. Ik zou zoeken naar een manier om de taak aan te passen. Zodat, wanneer de werknemer terugkeerde, het hem geen verdere schade zou toebrengen. Ik zou ook dezelfde maatregel invoeren voor alle werknemers die deze taak uitvoeren, aangezien zij aan hetzelfde risico zouden worden blootgesteld.
Als gevolg van mijn persoonlijke ervaring, zou ik niet aarzelen om te investeren in de gezondheid van mijn werknemers. Zowel wanneer zij een al bestaande medische aandoening hebben als wanneer zij ziek worden als gevolg van hun werk. Geld besteed aan de bescherming van gezondheid is nooit verspilling, maar een investering.
Klimaat van samenwerking en begrip
Ik zou me zeer bewust zijn van de behoeften van mijn werknemers. Ik zou flexibel zijn met hun werktijden en ik zou ze thuis laten werken wanneer dat, om gezondheids- of werk-privé redenen, beter voor ze is dan om naar het werk te reizen. Pauzes tijdens de werkdag zijn ook erg belangrijk. Ze helpen werknemers te concentreren en houden tegen dat ze moe worden of zich vervelen. Een gelukkige werknemer is een goede werknemer.
Ik zou proberen een klimaat te scheppen van coöperatie, samenwerking en begrip voor de behoeften van iedereen. Ernaar strevend dat alle aanpassingen en bijstellingen die een collega nodig heeft niet gezien worden als voorrechten. Dergelijke aanpassingen zijn bedoeld om ervoor te zorgen dat iedereen werkt op hetzelfde level van comfort op basis van hun verschillende capaciteiten.
Een goede collega houdt niet op goed te zijn alleen maar omdat zij gediagnosticeerd zijn met een aandoening. Of omdat zij van werkuren of werkplek moeten veranderen. Dit is iets dat alle goede werkgevers zouden moeten omarmen en promoten. Een goede werksfeer is net zo belangrijk als een goed salaris – soms zelfs belangrijker.
Er kan altijd gewerkt worden in betere omstandigheden
Gezondheids- en veiligheidsmaatregelen op het werk, zoals ik al kende voor mijn blessure, zijn nooit een verspilling van geld. Ze dienen om ongevallen en verwondingen te voorkomen. En om de gevolgen te minimaliseren als ze toch gebeuren. Ze zijn altijd een goede investering, maar weinig werkgevers of werknemers zien het zo. Ik ontdekte het op de meest pijnlijke manier. Zorgen voor de juiste houding op het werk is een gezondheids- en veiligheidsmaatregel die net zo belangrijk is als alle andere.
Ik weet niet of ik de perfecte werkgever zou zijn door deze maatregelen in te voeren. Maar er is één maatregel die me zeker perfecter zou maken: luisteren naar de behoeften en suggesties van mijn werknemers en proberen hun taken te vergemakkelijken. Het is onmogelijk om alles te weten, en de informatie die wordt verstrekt door hen die het werk dag in dag uit doen is zeer belangrijk. Het maakt niet uit of het werk iets algemeens is zoals kantoorwerk of iets meer specifieks. Het kan altijd worden gedaan in betere omstandigheden.
Juist werken is een recht, een verplichting en een goede gewoonte.
Over de Edgar Stene Prijs
De Edgar Stene schrijfwedstrijd is een initiatief van EULAR. Het is bedoeld om meer aandacht te vragen voor mensen met reuma en voor nationale reumapatiëntenorganisaties. De Nationale Vereniging ReumaZorg Nederland zet deze schrijfwedstrijd ieder jaar uit in Nederland. De top 3 prijswinnaars van de Nederlandse inzendingen van 2022 zijn eerder al bekendgemaakt. Alle verhalen van 2022 staan ook op onze website.
Edgar Stene Prijs 2023
Inmiddels is het thema voor de Edgar Stene Schrijfwedstrijd 2023 bekend: “Hoe heeft een betere communicatie met jouw arts jouw leven met reuma verbeterd?”. Ook jij kunt meedoen met deze schrijfwedstrijd. Deel jouw verhaal en maak kans op een mooie prijs!
