“Weer sta ik aan de zijlijn”
Heb jij ook het gevoel dat je het tempo van de mensen in je omgeving niet (meer) bij kunt houden? Dat je weer veel keuzes moet maken nu (bijna) alles weer kan en mag? Dat je weer aan de zijlijn moet toe kijken? Lees dan het verhaal van Charlotte over de moeilijke keuzes , doordat zij reuma heeft.
Achter een grote glimlach, verbijt ik mijn pijn
Leven met een chronische ziekte, beinvloed wat je bent en wie je wil zijn
Van binnen een puinhoop, de uiterlijke schijnt bedriegt
Niemand ziet je wanhoop, niemand merkt je verdriet
Vaak stuit je op onbegrip, over het onzichtbare mankeren
Niemand weet hoe zeer dat doet, ik wou dat ik het de rug kon toekeren
Een chronische ziekte, een pijnlijke strijd
Die ik dag in dag uit, glimlachend verbijt
Alle leuke dingen inhalen
Al sinds september bekruipt mij het gevoel dat veel mensen, na de afgelopen anderhalf jaar, alle feesten en samenkom momenten in willen halen. Verjaardagen, barbecues, uitjes, en het liefst met zoveel mogelijk mensen. Waar veel mensen zo naar uit hebben gekeken om deze dingen weer te mogen doen, is dat voor mij juist heel confronterend.
Geen keuzes hoeven maken
Doordat de afgelopen anderhalf jaar veel dingen niet door konden gaan, hoefde ik ook geen keuzes te maken. Geen keuzes wat betreft of en hoe lang je naar een verjaardag toe gaat. Niet hoeven nadenken of ik morgen nog genoeg energie heb om ’s avonds ergens te gaan eten. Ook op het werk waren die keuzes veel minder aanwezig. Alle bijeenkomsten en afspraken waren immers online. Dat scheelt een hoop reistijd en veel energie. Gewoon even van achter de laptop aanschuiven, is veel sneller wel haalbaar. Heel veel dingen waar ik normaal niet bij had kunnen zijn, waren toen wel mogelijk. In deze periode, hoe moeilijk deze ook was, voelde ik mij even gelijk aan een willekeurig ander iemand. Allemaal konden we niet zo veel.
Weer toekijken
En nu alles weer mag en kan, moet ik die keuzes wel weer maken. Proberen in te schatten of een uitje met vrienden komend weekend haalbaar is en hoe dan. Afspraken op het laatste moment afzeggen, hoe moeilijk dat ook is, komen ook weer om de hoek kijken. Ook op het werk is niet alles meer bij te wonen, doordat bijeenkomsten en afspraken weer op locatie gehouden worden. Iedereen gaat voor mijn gevoel weer volle kracht vooruit. Terwijl ik weer langs de zijlijn sta te toe te kijken, omdat het tempo voor mij simpelweg te hoog ligt.
Onbegrip
Het onbegrip van de mensen om mij heen overvalt mij nog te harder. Of mensen vergeten zijn dat niet alles haalbaar is voor mijn lijf. Dat ik het graag allemaal zou willen doen, maar dat mijn lijf dat niet aan kan. Het lijkt wel of ik de mensen om mij heen alles opnieuw uit moet leggen. Helaas heb ik daar momenteel niet de energie voor.
Voorzichtig
Daarnaast ben ik nog erg voorzichtig in het opzoeken van grotere groepen mensen die dichtbij elkaar komen. Handen schudden en zoenen hoeft van mij nu ook nog niet zo. Gewoon elkaar zien, op gepaste afstand, is voor mij al meer dan genoeg. Ook dat wordt niet altijd begrepen.
Genieten van kleine dingen
Ik koester en geniet vooral de kleine “gewone” dingen die ik en mijn gezin wel kunnen doen. Dat de kinderen weer “gewoon” naar school kunnen en lekker sporten. Of een wandeling maken in een mooie omgeving met mijn gezin, vriendin of vrienden. Juist deze kleine mooie geluksmomentjes maken het leven waard om te leven.
Wil je jouw verhalen ook delen?
Meld je dan bij ons op [email protected]
Kijk op de website van de Nationale Vereniging ReumaZorg Nederland voor nog meer persoonlijke verhalen.
