Stefanie Hulst wint 2de prijs voor de Europese Edgar Stene schrijfwedstijd
Een goed gesprek met je zorgverlener is belangrijk, daar zijn zowel mensen met reuma als hun zorgverleners het over eens. Maar hoe verloopt deze communicatie in de praktijk? Deze vraag inspireerde honderden mensen uit heel Europa om hun persoonlijke verhaal op papier te zetten voor de Edgar Stene schrijfwedstrijd voor mensen met reuma. De Nationale Vereniging ReumaZorg Nederland is trots op het verhaal dat zij inzond om Nederland te vertegenwoordigen in deze Europese schrijfwedstrijd. Het verhaal ‘De Wachtkamer’ van onze Nederlandse Stefanie Hulst wint namelijk een prachtige 2de prijs.
Misschien herken je het. Het moment dat je dringend iemand aan de telefoon wilt spreken maar je meteen te horen krijgt: “Een moment geduld alstublieft, ik kom zo bij u terug.” Dit wachten totdat je gehoord wordt, vormt de rode draad in het verhaal ‘De wachtkamer’.
Een blik van herkenning
Stefanie begint haar verhaal met een scene in de wachtkamer op de afdeling reumatologie. Ze zit ongemakkelijk op haar wachtkamerstoel. Naast haar zit een moeder die verslagen naar haar zoontje kijkt. Hij zoekt driftig tussen de boekjes waarbij hij van de ene pijnlijke voet op de andere wiebelt. De schrijfster herkent zichzelf in zowel de moeder als haar zoon.
De beste bedoelingen
Tijdens het wachten kijkt Stefanie terug op de verschillende fases van haar leven met reuma. Ze vertelt hoe de communicatie met haar zorgverleners in haar eerste levensfases veelal verloopt: eenzijdig, paternalistisch, vaak met de beste bedoelingen van de arts maar soms ook veroordelend. Ze schrijft: “Artsen stelden me vragen over wat ik voelde en vertelden dan wat ze eraan wilden doen.”
Tussen je oren
Een aanpak vanuit de zorgverlener beredeneerd die er mede voor zorgt dat behandelingen niet passen. “De aanname van de artsen dat de pijn ‘tussen mijn oren’ zat omdat de scans geen afwijkingen vertoonden, bleek onjuist. Want naarmate de jaren verstreken werd het niet beter, zoals de artsen voorspelden. Het werd alleen maar erger.. ‘Je moet erdoorheen’, zeiden ze. Ik moest mijn pijncentra resetten. Met alle gevolgen van dien.” aldus Stefanie.
Een goed gesprek
Stefanie keert daarna in haar verhaal terug naar het heden. Ze heeft voor het eerst een fijn gesprek gevoerd met een reumatoloog. Een gesprek waarin de arts Stefanie’s vermoedens bevestigt en waarin hij toegeeft dat zijn eerdere diagnose niet juist bleek te zijn.
Wat wil jij doen?
Deze eerlijkheid voelt als een bevrijding voor Stefanie. Er is in het gesprek naar haar kant van het verhaal geluisterd. Een gesprek waarin ze als gelijkwaardige gesprekspartner is meegenomen. Die opluchting en hoop wil Stefanie meegeven aan de moeder die ze op de terugweg weer tegenkomt in de wachtkamer. Stefanie schrijft: “Ik wil dat ze weet dat ze niet machteloos is. Dat zij en haar zoon niet overgeleverd zijn aan de ziekte en de medici. Dat zíj de teugels in handen heeft en samen met de arts kan en mag zoeken naar de juiste behandeling voor haar zoontje. Want ik hoop van harte dat het bij hen geen twintig jaar duurt voordat een arts vraagt: ‘Wat wil jij doen?’.”
De Nationale Vereniging ReumaZorg Nederland feliciteert Stefanie van harte met het behalen van de welverdiende prijs voor haar verhaal.
Ben je benieuwd naar het verhaal van Stefanie?
Stefanie’s inzending kan je hier teruglezen: https://reumazorgnederland.nl/edgar-stene-prijs-2023-stefanie/
Over de Edgar Steneprijs
De Nationale Vereniging ReumaZorg Nederland (RZN) schrijft als lid van EULAR jaarlijks de Nederlandse Edgar Stene verhalenwedstrijd uit. De winnaar namens Nederland doet automatisch ook mee aan de Europese Edgar Stene competitie. Ieder jaar staat een ander thema centraal. Dit jaar was het thema: ‘Hoe een betere communicatie met mijn arts mijn leven met reuma verbeterde’.
