Mijn tijd om te schitteren
Na lange tijd heeft Susanna Lehtonen uit Finland eindelijk haar droombaan gevonden. Ze werkt met plezier als secretaresse op twee basisscholen. Daarnaast heeft ze veel hobby’s, zoals breien en lezen, die haar helpen om het dagelijks leven aan te kunnen. Door haar reuma is dat namelijk niet altijd even makkelijk. Hoe Susanna er altijd het beste van maakt, zowel in haar werk- als privéleven, schreef ze op voor de Edgar Stene schrijfwedstrijd van 2019.
Droombaan?
Toen ik jong was, werd mij vaak gevraagd wat ik zou willen worden als ik groot was. Ik wist nooit wat ik moest zeggen. Wat ik zou worden. Ik had geen droombaan. Pas toen ik meer dan 40 jaar oud was, vond ik mijn plaats in het werkleven. Tegen die tijd had ik studies gevolgd voor vier verschillende beroepen en verschillende banen gehad. Ook kende ik periodes van werkloosheid, het stichten van een gezin, ziekte en het uiteenvallen van mijn gezin.
Gebeld voor een baan
Ze zeggen altijd dat niemand je uit het niets belt om je een baan aan te bieden. Ik geloofde dat ook. Maar ik moest hierop terugkomen toen ik een telefoontje kreeg, waarin iemand me vertelde dat er een baan beschikbaar was en vroeg of ik langs wilde komen voor een sollicitatiegesprek. Ik kreeg de baan en ik vond het leuk, maar ik zou het geen droombaan noemen. Het was een contract van bepaalde duur en toen het afliep, kreeg ik onmiddellijk nog een telefoontje over een andere invalfunctie. Die baan kreeg ik ook en zo is het allemaal begonnen.
Ik vond mijn droombaan en mijn plek in het leven
Een contract van twee weken werd een vast contract van vier jaar, en ik werk er nog steeds. Er is geen einde in zicht, waar ik blij om ben. Ik had nooit overwogen om te solliciteren naar een functie in het onderwijs, maar dat is waar ik mijn droombaan en mijn plek in het leven vond. Ik werd schoolsecretaresse.
Hoe is dat gebeurd? Ik weet het nog steeds niet helemaal. Soms knijp ik mezelf, gewoon om te kijken of ik droom. Ik lijd aan polymyositis, een zeldzame spierziekte. De artsen zeiden dat mijn ziekte een agressief reactief type is. Polymyositis – en de medicatie om het te behandelen – brachten co-morbiditeiten en andere gezondheidsproblemen met zich mee.
Een spiraal van ziekenhuisopnames
Het uiteenvallen van mijn gezin stuurde me om verschillende redenen in een spiraal van ziekenhuisopnames. Het ging erg slecht met me. Soms had ik weinig vertrouwen over en ik vroeg me af of ik nog wel in staat zou zijn om te leven.
Alles ging ondersteboven
Toch deed ik het. Ik was er vrij zeker van dat ik nooit meer zou kunnen werken. Dat had ik ook verkeerd. Alles ging ondersteboven, maar op de beste mogelijke manier. De tekst van een liedje speelt in mijn gedachten: “Het is jouw tijd om te schitteren”. En ja, het is inderdaad mijn tijd. Ik ben het waard, ik ben ertoe in staat en ik ben nodig. Op mijn werk ben ik niet ziek of gehandicapt. Op het werk ben ik een professional. Als een padvinder, ben ik altijd bereid om te helpen. Ik geniet heel erg van mijn werk – en niet alleen het werk, maar ook het feit dat ik het kan. Na alle tegenslagen, geeft het mijn eigenwaarde een boost.
Ziek worden, en de moeilijkheden die daarop volgden, hebben mijn prioriteiten voorgoed veranderd. Mijn werk is me op het lijf geschreven. Het bevat echt alles waarin ik geïnteresseerd ben. Misschien heeft mijn eerdere werkervaring – en niet te vergeten mijn levenservaring – me er specifiek op voorbereid. Ik heb allerlei kennis en vaardigheden opgedaan onderweg. Mijn ervaringen, en die van anderen, hebben mij doen groeien als persoon.
Gesmeed tot een begripvol en empathisch persoon
De ontberingen die ik heb meegemaakt hebben mij gesmeed tot een begripvol en empathisch persoon. Ze zijn ook de reden achter mijn positieve instelling. Wanneer je op het punt staat alles te verliezen en dan een nieuwe kans krijgt, motiveert dat je om het beste te geven in alles wat je doet.
Ik ben omringd door lieve collega’s, wiens voorbeelden me hebben geholpen uit mijn schulp te kruipen, beetje bij beetje. Welzijn en ergonomie zijn prioriteiten op het werk – niet alleen voor mij maar voor iedereen. We mogen allemaal mens zijn. We mogen emoties laten zien. Een slechte dag hebben is oké.
Ik zie mijn werk niet als een taak
Mijn collega’s en leidinggevenden zijn begripvol en ondersteunend. Wederkerigheid is heel belangrijk in een mensgerichte baan als de mijne. Ik zie mijn werk niet als een taak; ik zie het eerder als helpen en gunsten verlenen. Wanneer Ik mijn deel zo goed als ik kan uitvoer, helpt dat anderen om hetzelfde te doen.
Over de Edgar Stene Prijs
De Edgar Stene schrijfwedstrijd is een initiatief van EULAR. Het vraagt aandacht voor mensen met reuma en voor nationale reumapatiëntenorganisaties. De Nationale Vereniging ReumaZorg Nederland zet deze schrijfwedstrijd ieder jaar uit in Nederland. De top 3 prijswinnaars van de Nederlandse inzendingen van 2022 zijn eerder al bekendgemaakt. Alle verhalen van 2022 staan ook op onze website.
Edgar Stene Prijs 2023
Inmiddels is het thema voor de Edgar Stene Schrijfwedstrijd 2023 bekend: “Hoe heeft een betere communicatie met jouw arts jouw leven met reuma verbeterd?”. Ook jij kunt meedoen met deze schrijfwedstrijd. Deel jouw verhaal en maak kans op een mooie prijs!
