Anita is 28 jaar wanneer zij de diagnose Spondyloartritis krijgt. In haar film vertelt zij openhartig over haar eerste klachten, de weg naar de diagnose en het zoeken naar een behandeling die werkt. Hoe kijkt Anita terug op deze periode? En hoe gaat zij om met de onvoorspelbaarheid die deze vorm van reuma met zich meebrengt?
Vermoeidheid, koorts, een opgezwollen vinger en pijnlijke voeten. Het is een greep uit de klachten waar Anita ineens wisselend mee te maken krijgt. Na meerdere huisartsbezoeken en een doorverwijzing naar de reumatoloog blijkt Anita Spondyloartritis te hebben. Deze vorm van reuma uit zich in ontstekingen en pijn in haar rug maar ook in andere gewrichten.
Hoewel Anita in eerste instantie opgelucht is dat er een diagnose is gevonden, begint ook het besef dat ze een chronische ziekte heeft. Ze vertelt in de film: “Iets waarvan ik dacht ‘dat is met 3 weken opgelost en we nemen een pilletje’ ging toen ineens niet meer weg.” Er volgt een intensief traject van zoeken naar de juiste medicatie. Door de prednison komt Anita in gewicht aan, wat best confronterend is. In die periode helpt Anita’s moeder waar mogelijk. “Op dat moment kon ik niks meer. Ik moest geholpen worden met aankleden, m’n bed uitkomen, met douchen. Niks ging meer zelf.” vertelt Anita.
Uiteindelijk start Anita met een biological in de hoop dat dit effect zal hebben op de reuma. Ondertussen wil ze graag ook zelf iets doen want door al dat wachten op verbetering wordt haar wereld steeds kleiner. Ze start met een revalidatietraject in het ziekenhuis. Tijdens zo’n traject word je door meerdere zorgverleners begeleid om beter met je ziekte om te leren gaan.
Ondanks dat de revalidatie zwaar is en in kleine stappen gaat, heeft Anita een enorme wil om aan de slag te gaan. Ze stelt zichzelf een revalidatiedoel: ze wil met haar 30ste verjaardag 12 km lopen tijdens een groots wandelevenement. En met succes. Anita behaalt de finish. En dat geeft een enorm gevoel van trots.
De reuma blijft grillig. Op sommige dagen is er niks aan de hand, op andere dagen is Anita blij als ze haar auto bereikt vanuit huis. Ook blijkt ‘pijnvrij’ zijn (nog) niet helemaal haalbaar. Anita beseft zich dat ze veel vooruitgang heeft geboekt maar dat ze nooit meer de oude Anita zal worden. Reuma zal altijd in golfbewegingen gaan en daar zal Anita haar leven langs proberen vorm te geven.
“Reuma is van alle leeftijden en echt meer dan alleen stijfheid. Ik hoop door mijn verhaal te delen dat meer mensen hierover horen en daardoor weten. Het is altijd een ander die het treft maar wat als je het zelf bent? Het maakt echt niet uit wat voor ziekte je hebt. Elke ziekte is net zo vervelend en net zo lastig en dat is reuma dus ook.”
