Reuma wordt vaak verkeerd begrepen. Dat komt omdat reuma van de buitenkant niet meer zichtbaar is. Maar van binnen gaat de strijd tegen ontstekingen, pijn en vermoeidheid onverminderd door. Sjoerd van Mackelenbergh wilde deze strijd wél zichtbaar maken en maakte er een korte film over.
“Ondanks dat mijn moeder Reumatoloog is, begreep ik nooit precies wat reuma inhield.” vertelt Sjoerd van Mackelenbergh. Sjoerd is 20 jaar en heeft een vooropleiding voor zijn filmstudie gevolgd. “Voor mijn opleiding moest ik een korte film maken. Deze film moest ingaan op een maatschappelijk thema. Ik zag dit als de ideale kans om het werk van mijn moeder beter te begrijpen, door me te verdiepen in het leven met reuma en er een film over te maken.”
Sjoerd ging in gesprek met zijn moeder maar ook met iemand die zelf dagelijks worstelt met reuma. “Ik kwam er achter dat reuma heel vaak verkeerd begrepen wordt. Door behandelingen is de ziekte van buiten af niet snel te zien. Dat maakt het soms moeilijk te verkopen als je weer een afspraak moet afzeggen omdat het vanwege de reuma echt niet gaat. ‘Kan je niet even door de zure appel heen?’ of zelfs ‘Nou nou, niet zo lui’ zijn opmerkingen die mensen dan te horen krijgen. Het tegenovergestelde is natuurlijk waar. Reuma hindert mensen enorm in hun activiteiten en energie level. Ik wilde met deze film laten zien hoe reuma impact heeft op het dagelijks leven. Zodat mensen meer respect hebben voor de persoon die onder deze ziekte lijdt.”
Het proces om tot een film te komen was nog best een uitdaging. “Juist omdat reuma van de buitenkant niet zo goed te zien is, is het lastig om reuma treffend in beeld te brengen. Het moet impact op mensen hebben maar ook niet onrealistisch worden. Uren lang zocht ik online naar een goed voorbeeld, maar reuma wordt vooral aan de hand van interviews en informatieve tekst ‘in beeld gebracht’. Op een paar korte shots na, was er bijvoorbeeld niks te vinden over hoe het bewegen met reuma er uitziet. Op basis van de gesprekken over reuma en online beschikbare informatie heb ik, in samenwerking met acteur Richard Franchimon, reuma zo goed mogelijk op beeld proberen te zetten.”
In de film volgen we korte shots van een dag van iemand met reuma. Wakker worden of een keukenkastje open maken, eenvoudige handelingen die met reuma soms een worsteling kunnen zijn. Een worsteling die zich achter gesloten muren afspeelt. Dat maakt reuma soms ook eenzaam. Iets dat je ook terugziet in de film.
Het verhaal eindigt met een hardloop scène. Dit is een contrast met de rest van de film. “Het laat zien hoe het leven van de hoofdpersoon er uit had gezien zonder de reuma. Zo wordt het verhaal wat we daarvoor hebben gezien extra versterkt.” vertelt Sjoerd. “De scène volgt nadat de hoofdpersoon een kindje ziet spelen. Zowel blijdschap als verdriet komen in hem op. Als hij zijn ogen sluit komen we in zijn verbeelding. Hoe ieder de betekenis van het hardlopen interpreteert, dat laat ik aan de kijkers over. Voor mij is de scène niet alleen negatief, ondanks het pijnlijke contrast dat wordt getoond. Je ziet het personage lachen. Hij wil doorzetten, wat de obstakels ook zijn. Uitdagingen aangaan. Leven met reuma betekent niet dat er niks meer is om voor te leven. Sterker nog, juist door de beperkingen waardeer je de mooie momenten des te meer.”
Meer weten over reuma en je mentale gezondheid?
