Europese winnaars Edgar Stene schrijfwedstrijd
Ieder jaar organiseert de Nationale Vereniging ReumaZorg Nederland (RZN) de Edgar Stene schrijfwedstrijd voor mensen met reuma. De winnaar dingt mee voor de Europese prijs. Wie zijn dit jaar de Europese winnaars van de Edgar Stene schrijfwedstrijd?
Eerste prijswinnaar: ‘Lucky 13’
Voor veel mensen is 13 een ongeluksgetal maar niet voor Nora Sophia Dubilier uit Duitsland. Voor Nora staat 13 namelijk voor iets positiefs: een toekomst. Nora is jong wanneer ze de diagnose jeugdreuma krijgt in 2001. Gelukkig stelt de kinderarts snel de juiste diagnose. Nora profiteert van de medicatie die dan voor het eerst op de markt is. Op de afdeling kinder-reumatologie ziet Nora dat ze boft. Ze ziet kinderen die veel schade hebben opgelopen door de toen nog gebrekkige kennis over de juiste behandeling. Ondanks de innovatieve behandeling merkt Nora op dat ook bij haar niet alles vlekkeloos verloopt. Zo moet Nora vaak wisselen van medicatie en zit ze vandaag de dag op medicijn nummer 13. Ze schrijft: “Ik zou daar verdrietig om kunnen zijn, maar ik zie nummer 13 als een geluksgetal. Iedere keer wanneer mijn lichaam mij in de steek laat, zorgt de wetenschap weer voor een nieuwe mogelijke oplossing. Dankzij nummer 13 heb ik mijn bachelor Psychologie behaald, woon ik op mezelf en heb ik een sociaal leven.” Nora eindigt haar verhaalt dat ze haar eigen ervaring en haar toekomstige beroep als psycholoog graag inzet om anderen te helpen hun ‘Lucky 13’ te vinden.
Tweede prijswinnaar: ‘Dealing with my disease affected my hopes for the future’
Evrdiki Ioannou uit Cyprus voelt zich verloren wanneer ze op 20 jarige leeftijd de diagnose Lupus krijgt. Ze schrijft “Ik voelde me net als Roodkapje: klein, hulpeloos en bang voor de grote wolf, ook wel Lupus genaamd. Alsof mijn rode cape van me af viel en als een plas bloed om m’n voeten lag.” Het voelt voor Evrdiki alsof ze fysiek en mentaal door de Lupus wordt opgegeten. Alsof het langzaam alles wegneemt wat het leven de moeite waard maakt. Toch weigert Evrdiki zich gewonnen te geven en gaat ze, net als Roodkapje, de confrontatie aan met haar wolf. Net als ‘de houthakker’ in het sprookje speelt de reumatoloog een belangrijke rol in deze strijd. Ook haar moeder ‘de koekjesbakker voor oma’ uit het sprookje voorziet Evrdiki van allerlei handige ondersteuning. En haar vader is ‘de lantaarn’ die Evrdiki altijd helpt met het vinden van de weg in het soms donkere bos. Evrdiki heeft gelukkig ook een ‘de prins’ die met haar mee vecht. Maar bovenal krijgt Evrdiki steun van haar 8 jarige dochter. Een dochter die haar hoop geeft voor de toekomst, waarin er geen wolf meer is. Evrdiki is trots dat ze gevochten heeft: voor haar opleiding, haar baan, de liefde, haar sociale leven en vriendschappen. Ze eindigt haar verhaal met een citaat van schrijver Nikos Kazantzakis: “Wanneer je ergens bang voor bent, durf je angst dan rechtstreeks in de ogen te kijken en de confrontatie aan te gaan. Je zal zien dat je angst dan weggaat.” Evrdiki schrijft tot slot: “Laat je niet verslaan door Lupus. Je kracht kent geen beperking.”
Derde prijswinnaar: ‘Accepting yourself’
Schrijfster Teodora Radović uit Servië start haar verhaal met ‘kwaliteit van leven’. Dat het de kwaliteit van je herinneringen is, die deze kwaliteit van leven bepaalt. Teodora neemt de lezer mee langs haar eigen herinneringen. Hoe ze zich het moment kan herinneren dat ze als klein kind valt in de sneeuw en niet meer overeind kan komen. Hoe dit moment een einde maakt aan haar zorgeloze kindertijd. Ze herinnert zich de kille wachtkamers, blikken van medelijden van zorgverleners en pijnlijke injecties. Maar ook de eindeloze zoektocht naar een geschikte behandeling voor de pijn. Ze herinnert zich ook de boosheid: op zichzelf, op anderen, de ziekte en eigenlijk de hele wereld. Dankzij de hulp van biologische geneesmiddelen heeft Teodora sinds 5 jaar een redelijk normaal leven. Is dat leven ideaal? Nee. De zorgen om de toekomst houden haar nog wel wakker. En soms is ze zo klaar met de wachtkamers, de misselijkheid door de medicatie en de pijn die altijd weer de kop opsteekt. Toch is er één ding veranderd. Teodora heeft zichzelf geaccepteerd. Precies zoals ze is, op goede en op slechte dagen. Beide soorten dagen contrasteren maar geven hoop voor de toekomst.
