Edgar Stene schrijfwedstrijd 2024 – Sita Hellinga
Sita Hellinga: eervolle vermelding
Mijn gedicht
Fibromyalgie en ik
Samen gaan we verder
Of ik het nu wil of niet
De fibromyalgie wat geketend is
Aan mijn lijf
De pijn wat soms erg snijdt
En de erge vermoeidheid
Waar staan voor mij de oplaadpunten
Om te kunnen opladen
Opladen voor wat energie
Klagen wil ik niet
Huilen wil je niet
En te laten zien doe je niet
Maar die vermoeidheid
Je sluit je het liefst op
Tot het wat beter gaat.
Verlangen naar de zon en de warmte
Voor de een helpt de warmte
Voor de ander niet
Fibromyalgie het achtervolgt je
Het maakt aan het huilen
Maar je bent een vechter
Het maakt je soms boos
Maar je bent een vechter
Het maakt je machteloos
Maar je bent een vechter
Maar je bent zo moe
Maar je bent een vechter
Fibromyalgie het maakt
Je niet klein
Samen ga je verder
Soms vecht je, tegen de pijn
Samen ga je verder
Ene keer samen met een lach
Of soms met een traan
We leven samen
Of we dit nu willen of niet
Samen moeten we verder
En Bidden voor kracht
Ook zie je het niet
Chronische ziek zijn
Is soms een gevecht
En slechte nachten
Maar samen gaan we verder
Met soms veel verdriet
Wat een ander niet ziet
Juryrapport
De volgende inzending is ook speciaal. Deze schrijver heeft namelijk een gedicht geschreven. Daarin beschrijft ze ontroerend haar reis met fibromyalgie. Een ziekte die altijd bij je is. Samen moeten ze verder, zij en de fibromyalgie. Of ze het nu wil of niet. Ze heeft te maken met pijn, vermoeidheid en niet op kunnen laden. De schrijver wil niet klagen, huilen of laten zien wat het met haar doet. Maar soms wil ze zich het liefst opsluiten, tot ze zich weer beter voelt. De schrijver neemt ons mee in hoe ze blijft vechten, ook als de fibromyalgie haar achtervolgt, of als het haar aan het huilen maakt, boos maakt, of een machteloos gevoel geeft. Ook als ze zo moe is dat ze niet meer wil vechten. Ze schrijft: ‘’Laat de fibromyalgie je niet klein maken. Ga samen verder. Soms met een lach, soms met een traan.’’ De schrijver laat zien dat ze soms met veel verdriet leeft, wat een ander niet ziet. Maar samen gaat ze verder.
Een creatieve en mooie manier om de grilligheid van fibromyalgie te beschrijven, die je meteen aangrijpt. Bedankt voor dit pakkende gedicht!