Edgar Stene Prijs 2024 – Sharon

Sharon van Dijk: eervolle vermelding

Bij de les blijven

Zittend op een behandeltafel in een klaslokaal van het Universitaire ziekenhuis bevinden zich een aantal studenten om mij heen. Ik vertel de 3e-jaars Geneeskunde studenten mijn verhaal; ‘Ik was een jaar of 8 en toen begon het. Ik kwam niet meer mee met mijn klasgenoten van de basisschool. Ik had pijn in mijn voeten, knieën, handen en eigenlijk versprong het steeds naar een ander gewricht. In de ochtend was ik lang stijf en mijn gewrichten waren dik en warm.’ Maar pas toen ik 10 jaar was werd reuma gediagnostiseerd.

Vaak word ik even onderbroken door een student die dan zijn vraag stelt; ‘Maar je bent toch gewoon docent van hier? Je bent toch nog veel te jong om reuma te hebben?’ Helaas antwoord ik, ik ben naast jullie docent vandaag ook een jonge patiënt met reuma. Verschrikt kijken de studenten die voor mij zitten op en alle aandacht voor mijn verhaal is er meteen. Ik maak mijn anamnese af en zet de les voort om de gewrichten te gaan onderzoeken. Hoe moet je een pols bijvoorbeeld palperen? En waar let je nou op bij een patiënt als je hem of haar onderzoekt? Al heb ik na mijn les maar 1 student vandaag zo ver gekregen dat hij of zij in zijn carrière als arts terug kan denken aan deze les dan is mijn verhaal geslaagd.

Ik ben een docent die op vrijwillige basis les geeft aan geneeskunde studenten. En zoals ik hierboven al schreef, heeft het bij mij ongeveer 2 jaar geduurd voordat artsen wisten wat ik had. Dit zorgde ervoor dat ik geen begrip kreeg in mijn omgeving en dat ik met veel ontstekingen heb moeten door lopen. Hoe fijn zou het dan nu zijn dat ik mijn verhaal zo kan overbrengen dat reuma in de toekomst sneller gediagnostiseerd kan worden?!

Maar naast dat ik de studenten wat leer heb ik hier zelf ook heel veel van geleerd. Zo heb ik een bredere kennis gekregen over ‘mijn’ reuma, is het makkelijker/ gelijkwaardiger communiceren met mijn arts en de herkenning van collega’s met hun verhaal zorgt dat je er niet alleen voor staat. Ik leerde deze stichting kennen doordat er een oproep voorbij kwam op Facebook. De oproep sprak mij meteen aan. Ik had namelijk het liefst in mijn moeders voetsporen getreden om de zorg in te gaan. Dit was alleen lichamelijk te zwaar. Ik moest toen een andere richting kiezen. Maar met deze kans kan ik alsnog heel veel betekenen voor de zorg van de toekomst. Daarnaast doe je zelf kennis op over je ziekte en ben je op een leuke interactieve manier je eigen ervaring over aan het brengen. En wat blijkt, ik doe het nu anderhalf jaar en vind het nog steeds fantastisch. De stichting met lotgenoten is een warm bad waar ik binnenstapte. Hopelijk mag de stichting in de toekomst zijn lessen blijven voortzetten bij de universiteiten en kunnen we de geneeskunde studenten, huisartsen, fysiotherapeuten en andere zorgverleners ons verhaal blijven vertellen. Zodat iedereen die te maken krijgt met reuma snel en met de juiste behandeling geholpen kan worden.
Zijn er nog vragen?

Juryrapport
Aan het begin van dit verhaal denk je dat de schrijver alleen vertelt over haar leven met reuma aan geneeskundestudenten, maar gaandeweg kom je erachter dat ze ook de docent van deze studenten is. Een student die zich afvraagt, ‘’Maar je bent toch gewoon docent hier? Je bent toch nog veel te jong om reuma te hebben?’’ Een begin dat je meteen aangrijpt en waardoor je verder wilt lezen. Helaas is de schrijver naast docent vandaag ook een jonge patiënt met reuma. Door vanuit haar eigen ervaring te spreken hoopt ze de studenten bij te brengen dat reuma iedereen kan overkomen. Ze zegt hier zelf over: ‘’Al heb ik na mijn les maar 1 student vandaag zo ver gekregen dat hij of zij in zijn carrière als arts terugdenkt aan deze les, dan is mijn verhaal geslaagd.’’ De schrijver geeft op vrijwillige basis les aan geneeskundestudenten vanuit de motivatie dat de zorg voor mensen met reuma verbeterd moet worden. Ze schrijft: ‘’Bij mij heeft het ongeveer 2 jaar geduurd voordat artsen wisten wat ik had. Dit zorgde ervoor dat ik geen begrip kreeg in mijn omgeving en dat ik met veel ontstekingen heb moeten doorlopen. Hoe fijn zou het zijn dat ik nu mijn verhaal zo kan overbrengen, dat reuma in de toekomst sneller gediagnostiseerd kan worden?’’ De betrokkenheid bij de stichting waar ze voor werkt stelt haar in staat om toch iets te kunnen betekenen voor de zorg van de toekomst, ondanks dat werken in de zorg zelf lichamelijk te zwaar is. Daarnaast vindt de schrijver het enorm waardevol dat ze zelf ook veel van haar vrijwilligerswerk leert, zoals meer kennis over reuma en makkelijker communiceren met haar arts. En door zichzelf te herkennen in de verhalen van anderen weet ze dat ze er niet alleen voor staat. De stichting is een warm bad en de schrijver hoopt dat ze dit werk nog lang kan blijven doen.

Dat merk je meteen aan de manier waarop ze haar verhaal afsluit: ’’Zijn er nog vragen?’’ Je voelt aan alles dat de schrijver anderen zo veel mogelijk wil bijbrengen over reuma. Zodat iedereen die hiermee te maken krijgt snel en met de juiste behandeling geholpen kan worden. Een verhaal dat mooi laat zien hoe je zelf met reuma kunt bijdragen aan de zorg van de toekomst, en daarbij jezelf ook nog ontwikkelt en ondersteuning vindt!