Edgar Stene Prijs 2024 – Marian

Marian Brands: eervolle vermelding

Column 38: De hydrogroep

Helemaal zat was ik het vorig jaar. Ik dacht er al langer over om te stoppen maar nu was ik het echt helemaal beu! Ik zat erg slecht in mijn vel en besloot om na bijna 13 jaar zomaar van de ene dag op de andere om te stoppen met de hydrotherapie. Ik had er echt geen zin meer in. Het was een opluchting, eindelijk na 13 jaar vrij op de dinsdagmiddag. Het was zo ingesleten in mijn agenda dat al mijn familie, kennissen en vrienden wisten: op dinsdagmiddag is Marian in het zwembad.
Destijds was ik net lid geworden van de reumapatiëntenvereniging, ik had eventjes aan het idee moeten wennen dat ik fibromyalgie had voordat ik daar aan toe was. Vlak erna startte er een nieuwe groep voor hydrotherapie, wel een eindje rijden van mijn woonplaats maar de andere groepen waren vol dus ik begon enthousiast. Het koste mij samen met het koffiedrinken een hele middag van mijn tijd. We waren allemaal nieuw en leerden elkaar tijdens de koffie achteraf beetje bij beetje kennen. We werden met de tijd een hechte groep mensen. Een keer per jaar gingen we samen uit eten en we deelden weetjes die van pas komen als je fibromyalgie hebt. We deelden ook veel lief en leed en de herkenning gaf mij steeds een vertrouwd gevoel. Soms gingen er mensen weg en kwamen er andere bij maar de harde kern bleef. De lessen waren ontspannend en de dames die de lessen gaven waren altijd betrokken en aardig. Ze gingen trouwen of kregen kinderen en we leefden ook mee met hun leven.
Maar wat er vorig jaar gebeurde, ik kon er geen vinger op leggen. Mijn enthousiasme ging over in ergernis. Ik ergerde me aan het oude zwembad, de groep en het rijden met de auto ging me steeds meer opbreken. Dus stopte ik en ging ik Tai Chi doen. Hoe dat ging? Daar ga ik nog eens een column aan wijden. Kortom na 10 maanden ging ik het bewegen in warm water missen, het bleek voor mij toch de beste manier te zijn om soepel te blijven. Na een telefoontje naar de reumapatiëntenvereniging bleek er nog een plekje te zijn in ‘mijn’ oude groep. En na 10 maanden maakte ik mijn rentree alsof ik nooit weg was geweest. Al heb ik wel vaak het idee dat de groep mij kwalijk neemt dat ik destijds gestopt ben en ook mis ik nog 10 maanden aan lief en leed, maar ik denk dat dat wel weer goed komt.
Familie en vrienden zijn iig weer op de hoogte, op dinsdagmiddag is Marian de hele middag in het zwembad.

Juryrapport
Deze inzending is bijzonder. Het is namelijk een korte column. De schrijver van de column beschrijft de hydrogroep waar ze mee begint nadat ze de diagnose fibromyalgie krijgt. Hier komt ze mee in aanraking via een reumapatiëntenvereniging. Het is wel een eindje rijden van haar woonplaats, maar de schrijver begint enthousiast. Alle deelnemers zijn nieuw en beetje bij beetje leren ze elkaar kennen, zeker bij de koffie achteraf. Met de tijd ontstaat er een hechte groep mensen. Marian zegt hierover: ‘’We deelden weetjes die van pas komen als je fibromyalgie hebt. Maar we bespraken ook veel lief en leed. De herkenning gaf mij steeds een vertrouwd gevoel.’’ Vorig jaar was de schrijver de hydrogroep echter ineens helemaal beu. Ze zit slecht in haar vel en ergert zich aan het oude zwembad, de groep en het rijden met de auto. Na 13 jaar stopt ze van de ene op de andere dag. Het voelt als een opluchting, eindelijk weer vrij op de dinsdagmiddag. Maar na 10 maanden mist de schrijver toch het bewegen in warm water. Het is voor haar de beste manier om soepel te blijven. Gelukkig is er nog plek in haar oude groep en kan ze terugkomen alsof ze nooit weg is geweest. Ze schrijft: ‘’Ik heb nog wel het idee dat de groep het mij kwalijk neemt dat ik gestopt ben, en ook mis ik nog 10 maanden aan lief en leed, maar ik denk dat dat wel weer goed komt. Familie en vrienden zijn in ieder geval weer op de hoogte: op dinsdagmiddag ben ik de hele middag in het zwembad.’’

Een mooie column die goed laat zien welke worstelingen je kunt tegenkomen bij het ondernemen van activiteiten met reuma. Gelukkig heb jij je plekje weer gevonden!