Edgar Stene Prijs 2022 – Sharon

Sharon van Dijk: eervolle vermelding

Welkom in de stoptrein

Badend met mijn blote voeten in het warme zeewater ergens op een eilandje genaamd Koh Lanta in Thailand.
Ik lig op mijn rug en voel het water langzaam met de golven steeds verder komen dan alleen bij mijn voeten. Ik hoor de muziek van mijn vrienden die door de boxen klinkt. Dit is mijn nummer (High Hopes)! Roep ik met 1 hand omhoog. Lekker toepasselijk. Hoge verwachtingen, maar wat vraagt dat wel allemaal niet van mijn lijf? Of beter gezegd ook van mijn geest.
Mijn geest en mijn lijf zijn niet altijd in balans. Ik wil graag van alles, maar de reuma houd mij soms tegen. Niet in alles hoor, want de droom dat ik op wereld reis zou gaan is weliswaar niet uit gekomen zoals ik had gedroomd. Maar ik heb niet stil gezeten. Waar ik een lange tijd aaneengesloten graag weg had willen zijn, moest ik steeds terug voor nieuwe medicatie via het infuus. Naast dat ik terug moest voor het infuus vond mijn lijf het ook wel even goed om in Nederland omringt door lieve familie en vrienden weer tot rust te komen.
Inmiddels heb ik drie prachtige reizen mogen maken, ieder met een bijzondere vriendin aan mijn zijde. Ze waren ervoor mij als ik een ontsteking had, ze hielpen mij dan met persoonlijke verzorging en droegen mijn tas wanneer ik dat niet kon. Iets wat heel intiem is. Ik had normaal mijn ouders daarvoor, maar nu was ik afhankelijk van mijn vriendinnen. Voorafgaand van de reizen leek het er nog even op dat sommige landen uitgesloten werden van mijn bucketlist. Ik moest vaccinaties krijgen die niet in combinatie konden met mijn medicijnen. Echter door goed te communiceren met mijn arts en de GGD voor reisadviezen kan ik nog steeds veel landen bezoeken. En voor de landen waarbij gele koorts nodig is, doe ik insectwerende kleding aan…
De steun die ik van mijn liefdevolle familie en vrienden keer op keer krijg zorgt ervoor dat ik de uitdaging doorzet.
Mijn lieve vriend en ouders die mij eerst een paar keer waarschuwen met; ‘doe nou voorzichtig’, maar daarna altijd klaar staan om mij op te vangen en voor mij te zorgen waar nodig. Een tante en beste vrienden die naast mij staan en mij blijven stimuleren door te zeggen: leef je leven. Ze steunen mij door dik en dun. En het klinkt misschien cliché, maar zonder hun steun zou ik niet zo ver gekomen zijn als waar ik nu sta in het leven.
Hetgeen wat mij zo motiveert, is alles wat ik niet kan en andere wel zie doen, wil ik ook kunnen of proberen. Klinkt gek, en is misschien niet helemaal goed. Maar op deze manier kom ik er goed achter wat ik leuk vind en waarvoor ik wil gaan.
Ik vergelijk het wel eens met dat vrienden om mij heen in een sneltrein zitten. Ze gaan maar door. Van de ene studie naar de andere, werk ernaast, een kindje, vrienden en feestjes afgaan. En mijn trein is een stoptrein. Ik heb haltes waarbij ik even moet gaan zitten. Ik wilde altijd mee gaan in de sneltrein, maar mijn reuma haalde me op een dag in. Inmiddels ben ik machinist geworden van mijn eigen stoptrein.
Waar ik vroeger droomde om in de voetsporen van mijn moeder te treden. Werken in een ziekenhuis als verpleegkundige. Moest ik daarvan af zien, omdat het lichamelijk tijdens mijn studietijd erg tegen zat. Ik was op dat moment veel aan het wisselen qua medicatie om te kijken wat het beste zou werken. Vele ziekenhuis bezoeken en veel pijn zorgde ervoor dat de droom die ik vanaf kinds af aan had moest worden omgebogen. En ben in plaats van het lichamelijk verzorgen van mensen naar het mentaal ondersteunen van mensen gegaan. Nu als persoonlijk begeleider zowel voor mijn werk en als vrijwilliger help ik jongeren met reuma of volwassene met hun uitdagingen.
Ik ben nog jong, uitdagingen genoeg, dromen genoeg. De reuma ga ik niet accepteren. Wel leer ik ermee omgaan zodat mijn leven om mij draait, met al het geluk en verdriet dat daar soms bij hoort. En het belangrijkste is dat ik mijzelf beloof al mijn dromen achterna te jagen. Al kom ik kleine stukjes dichterbij mijn droom, laat mij dat niet tegenhouden door de prikjes en pilletjes of de pijntjes. En ga ik ervoor. Voor nu ga ik bouwen aan een stukje toekomst met mijn lieve vriend. Een huisje kopen, wellicht mogen we kindjes krijgen en mag ik de uitdaging opvoeden aangaan. Maar het wordt wellicht al een uitdaging om met reuma en de medicijnen zwanger te raken. In de toekomst hoop ik nog vele mensen te mogen helpen en begeleiden en uiteraard is die wereldreis nog niet ten einde en wil ik nog heel wat landen bezoeken!
Ik hou van dromen en het waarmaken van mijn dromen, zelfs al zorgt de reuma soms voor extra uitdagingen.

Juryrapport
Het verhaal van Sharon van Dijk met als titel ‘Welkom in de stoptrein’ gaat over haar mooie dromen om te reizen en hoe haar lijf en geest niet altijd in balans zijn. Een wereldreis maken is met reuma niet vanzelfsprekend. Tussendoor moest ze terug naar Nederland om haar infuus met nieuwe reumamedicatie te halen. Maar daarnaast was het voor haar lijf ook goed om thuis, omringd door lieve familie en vrienden, weer tot rust te komen. Een communicatie met zorgverleners is van essentieel belang als Sharon haar reisdromen wil laten uitkomen. Verplichte vaccinaties voor bepaalde landen gaan niet in combinatie met reumamedicatie. Maar desondanks blijft ze zoeken naar mogelijkheden om haar reisdromen toch uit te laten komen. Je bent niet te stoppen om alles uit te proberen wat andere ook doen. Dit motiveert je om juist die dingen in het leven te doen die je zoveel positieve energie geven. Je vergelijkt jouw leven met reuma als een stoptrein. Waar vrienden van jou door het leven kunnen in een sneltrein, moet jij het doen met de stoptrein. De haltes tussendoor heeft je lijf nodig om tot rust te komen, om vervolgens het volgende traject in jouw leven met passie en energie aan te gaan. De schrijfster geeft aan dat ze inmiddels machinist is geworden van haar eigen stoptrein. Ook op haar werk heeft Sharon haar dromen moeten aanpassen. In plaats van mensen lichamelijk te verzorgen, is ze geswitcht naar het mentaal ondersteunen van mensen met reuma. Tot slot geeft de schrijfster mooi aan dat ze blijft dromen en probeert haar dromen waar te maken, zelfs al zorgt de reuma soms voor extra uitdagingen. Het verhaal van Sharon beschrijft mooi hoe reuma zorgt voor het dichtgaan van bepaalde deuren, maar door het zoeken naar mogelijkheden, gaat er elders altijd wel weer een deur open.