Edgar Stene Prijs 2022 – Paula

Paula Bansema-Waterbeek: eervolle vermelding

Heeft de reuma mij, of heb ik de reuma

Tja dat is iets om over na te denken en soms heeft de reuma mij, maar meestal heb ik de reuma en kan ik toch soms mijn dromen waarmaken…..
Mijn dromen gingen stuk, omdat ik door mijn reuma mijn bedrijf moest opgeven, ik had een succesvolle schoonheidssalon, wat ik met plezier drie jaar heb mogen draaien. Ik raakte mijn maatschappelijk sociaal leven kwijt en ik was letterlijk de weg kwijt, de mensen om mij heen begrepen me niet en ik voelde me niets anders dan eenzaam en alleen, verstoten van de maatschappij laat staan het gevecht die je moet leveren tegen instanties, zoals het UWV tot heftige burn-out aan toe, later onbegrip van je werkgever, en onbegrip van mijn, nu ex-man.
Daar gaat jaren overheen en de weg vinden naar je dromen is ver te zoeken, echter ik durfde niet meer te dromen…..
Je komt in een groot leertraject, leert jezelf kennen, leert omgaan met je beperkingen, en leert om te gaan met je rouwproces dat je chronisch ziek bent en afscheid moet nemen van het leven, wat ik ooit geleefd hebt.
Ik heb meegedaan aan een wetenschappelijk onderzoek, een grote uitdaging want ik wist tijdens dat onderzoek niet of ik nu een placebo kreeg of de echte medicatie.
De hoop dat ik me beter ging voelen, was een grote drijfveer, maar ook het onderzoek was een grote drijfveer om iets te kunnen betekenen voor de mensen met reuma. Ik had het geluk dat ik de medicatie kreeg, dat kreeg ik te horen nadat het onderzoek was afgerond. Ik voelde me zo goed, ik kon weer lopen ik had nauwelijks of geen pijn meer, mijn vermoeidheid raakte op de achtergrond.
Na het onderzoek mocht ik doorgaan met deze medicatie, maar de begeleiding viel weg en door langdurig gebruik kreeg ik uiteindelijk nare bijwerkingen dat ik moest stoppen, waar ik een behoorlijke terugval van heb gekregen waar totaal geen begeleiding meer was, ik moest het doen met de huisarts en moest mezelf weer op de been zien te helpen.
Ongeveer 25 jaar later kwam bij mij de volledige ommekeer, langzaam maar zeker gingen mijn ogen open, en ik liet een ergotherapeut komen, die mij ging vertellen wat er allemaal was om mij het leven wat gemakkelijker te maken, zoals bv een traplift, een douchestoel, een loopfiets, een wandelstok, een po stoel, braces voor mijn benen…..
Wowwwwwwwwwwwwwww dacht ik, maar ik heb de stap genomen en wat ik nooit had verwacht dat dit zorgde dat ik meer energie kreeg, dat ik wat makkelijker dingen kon ondernemen dat ik nu ergens kan komen zonder afhankelijk van iemand te zijn, maar het was een stap, een hele grote stap, een mindset wat niet zonder slag of stoot ging en soms heb ik het nog wel eens wat moeilijk ermee omdat ik graag zo anders wil, maar het niet meer mogelijk is.
Dit was het moment om eens goed na te denken welke mogelijkheden er waren en hoe anders ik zal kunnen leven en welke opties er waren. Mijn motivatie kwam op het moment dat ik te horen kreeg dat ik twee nieuw knie protheses moest krijgen, en dit is wat ik net niet wilde want buiten mijn reuma heb ik ook nog eens artrose door mijn hele lichaam…..dus mijn motivatie dreef me om op onderzoek te gaan en zo kwam ik terecht bij een sportschool, die mij met open armen ontving en mij weet te trainen en te begeleiden dat ik tot op heden nog steeds mijn operatie kan uitstellen, en mijn motivatie werd nog groter om een totale omslag te maken in mijn leven. Stoppen met de medicatie beter gaan letten op voeding, voldoende rust nemen alternatieven nemen in plaats van medicatie door het slikken van supplementen. De drijfveer was de sport ik voelde me weer lekker in mijn vel komen en dat gaf ook de motivatie om mijn levenswijze eens flink onder de schop te nemen. Mijn eerste droom komt weer tot leven dat ik nu weer een volwaardige sportster ben met mijn beperkingen.
Ik word getraind onder zeer goede begeleiding, en mijn trainer weet mij zodanig te trainen, dat mijn bovenbeenspieren de functie van mijn knieën kunnen overnemen.
Strompelend ben ik begonnen, met ondersteuning van krukken en braces en de sportinstructeurs, want ik kon niet eens op de toestellen komen, ik heb wat pijn moeten verbijten maar mijn wilskracht en motivatie was zo hoog dat ik me erin beet om mijn eerste droom waar te kunnen maken en dat is zoals ik vroeger kon 400 kilo weg drukken op de schuine legpress en weer krachtsport kunnen beoefenen…..
Doordat ik nu eindelijk mijn rust krijg en mij kan en mag gaan focussen op mijn nieuwe leven droom ik om een professioneel fotograaf te worden.
Inmiddels ben ik begonnen met fotograferen en volg mijn opleiding op mijn eigen tempo en langzaam maar zeker weet ik mij te ontwikkelen in de fotografie waar ik heerlijk in kan weg dromen en even niet aan de pijn hoeft te denken en kan werken met mensen en dieren, want dieren en natuur is mijn grootste passie.
Lekker buiten zijn en in beweging zijn in de natuur, tussen de koeien en varkens, de bloemen en de bijtjes. Inmiddels ben ik afgelopen zomer getrouwd en ga ik een nieuwe toekomst in samen met mijn partner, waarvoor wij zo hard voor hebben moeten strijden in de afgelopen jaren.
Ik zal altijd rekening moeten houden met mijn beperkingen, altijd zal elke dag weer een gevecht zijn, want geen een dag is hetzelfde. En soms moet je ook niets doen als het gewoon niet wil, dan blijf ik thuis en pak mijn rust. Na jaren vechten voor een leven met meer kwaliteit en rust, maar wel met een dosis levenslust en wilskracht weet ik dan toch eindelijk mijn dromen te durven dromen en te bewerkstelligen.
Maar ik moet eerlijk er bij zeggen dat de mensen in je omgeving erg belangrijk zijn, die het kunnen begrijpen, zoals mijn partner die meedenkt en mij helpt en ondersteunt, dat geeft kracht en energie.
Het heeft mij jaren gekost om de formule te vinden om een beter leven te kunnen hebben met de beperkingen, die ik heb….Uiteindelijk moet je het zelf doen met een beetje hulp van buitenaf maar nog steeds zal je in deze maatschappij steeds tegen onbegrip aan lopen, omdat de maatschappij nog steeds niet echt is ingesteld op zieke mensen zoals b.v. mensen met reuma.
Mijn man en mijn trainer en mijn begeleider van levenswerk zijn de belangrijkste mensen in mijn leven die mij weten te coachen, waardoor ik weer kracht krijg en de motivatie om door te kunnen pakken. Sport en de fotografie helpen mij voor vernieuwde krachten en energie en even de tijd voor jezelf, waar je de pijn even vergeet, en dat je op een ontspannen manier aan jezelf kunt werken met de dingen die je leuk vind.
Mijn verwachting in de toekomst is erg moeilijk omdat je simpelweg niet in de toekomst kan kijken, maar ik hoop oud te kunnen worden in een vrij goede gezondheid met mijn lieve partner aan mijn zijde, en dat ik mijn droom voor fotografie kan bewerkstelligen en dat ik mag blijven sporten.
Mijn motivatie waar ik elke dag weer kracht uit put, is een spreuk “kracht komt niet voort uit fysiek vermogen, maar uit onverzettelijke wil”

Juryrapport
Heeft de reuma mij, of heb ik de reuma? Met deze vraag start schrijfster Paula haar verhaal. Paula heeft een succesvolle schoonheidssalon die ze met plezier runt wanneer ze reuma krijgt. Daardoor moet ze noodgedwongen met het bedrijf stoppen. Paula voelt zich geen onderdeel meer van de maatschappij en vooral ook onbegrepen. Wie durft er in zo’n situatie nog te dromen? Terugkijkend ziet Paula haar weg terug als een groot leertraject. Een traject waarin ze heeft leren omgaan maar haar beperkingen en afscheid heeft leren nemen van het leven dat ze ooit had. Paula schrijft over het moment dat ze voor het eerst de regie weer in eigen hand begint te krijgen. Dit gebeurt dankzij de aansporing van de ergotherapeut. Die vertelt haar wat er mogelijk is om het leven met reuma wat gemakkelijker te maken. De hulpmiddelen zorgen ervoor dat Paula weer dingen durft te ondernemen. Om minder afhankelijk te hoeven zijn van anderen. Wanneer ze te horen krijgt dat er vanwege de artrose waarschijnlijk twee knieprotheses geplaatst moeten worden, besluit Paula nog meer het heft in eigen handen te nemen. Ze sluit zich aan bij de sportschool waar ze goed begeleid wordt. Dat sporten zorgt er uiteindelijk voor dat ze tot vandaag de dag haar knieoperaties heeft kunnen uitstellen. Het sporten geeft Paula de motivatie om haar levenswijze ook flink op de schop te nemen zoals het nemen van voldoende rust maar ook door te gaan krachttrainen. Het geeft Paula het vertrouwen om weer te durven geloven in nieuwe dromen. Ze volgt een opleiding fotografie en schrijft: “Langzaam maar zeker weet ik mij te ontwikkelen in de fotografie waar ik heerlijk in kan weg dromen en even niet aan de pijn hoef te denken.” Reuma blijft een uitdaging die beperkingen oplevert. En soms zit er niks anders op dan rust te moeten nemen al heb je andere plannen. Rust is misschien een noodzaak maar de levenslust laat Paula zich niet meer ontnemen. Paula bedankt voor je mooie verhaal die je afsluit met de mooie boodschap: “Kracht komt niet voort uit fysiek vermogen, maar uit onverzettelijke wil.”