Edgar Stene Prijs 2022 – Marinda

Marinda van Vliet: 2e prijs

Ik heb ook ooit een grijs koppie

Een houten huwelijk! Dat is 5 jaar toch? In eerste instantie voelde het alsof ik werd uitgehuwelijkt, want ik had er niet voor gekozen. Het was de dag voor mijn 29e verjaardag en dit stond zeker niet op mijn verlanglijstje. Ik was bang. Mijn tante heeft vroeger precies hetzelfde meegemaakt en ik weet hoe het daarmee is afgelopen. Ik was ook boos. En ik was een tikkie rebels. Maar na een soort huwelijkstherapie besloot ik me erbij neer te leggen en er maar gewoon voor te gaan. Want wat kon ik anders? Nu zijn we 5 jaar verder en ik heb mijn opgedrongen ‘partner’ goed leren kennen, maar ik ken hem nog niet door en door. Soms komt hij verrassend uit de hoek, maar soms hoor ik een poosje niks van hem.

Reumatoïde artritis
Op 8 december 2016 kreeg ik de diagnose reumatoïde artritis. Ook wel bekend als ontstekingsreuma. Mijn eerste vraag was: hoe kom ik hier nou weer aan?! Kun je dit ergens oplopen? Heeft mijn tweelingzus vroeger alle goede eigenschappen ingepikt? Kijk ik te veel Netflix waardoor mijn lichaam denkt dat ik toch niets belangrijks hoef te doen met dit lijf?
Het antwoord is dat ik pech heb. Maar een klein gelukje is er ook. Ik ben namelijk gek op woorden samenvoegen en het is in ieder geval een ziekte die ik goed met mijn naam kan combineren (reuma + Marinda = Reumarinda, vindikheelleuk). Lucky me!

Balletje-balletje
We begonnen direct met de behandeling. Er werd meteen grof geschut ingezet en mijn badkamerkastje veranderde in een privé-apotheek. Je moet weten: ik ben een slechte pillenslikker en niet bepaald dol op naalden (een fijne gedachte voor mijn ouders, die wisten vroeger al dat ik geen gekke dingen zou doen). Om een lang verhaal die nu 5 jaar duurt samen te vatten in één zin: het is een grote zoektocht geweest en dit zal het blijven.
Ken je dat spel balletje-balletje? Waarbij iemand met een stel bekers schuift en jij moet raden waar het balletje onder ligt? Geeft een goed gevoel toch, wanneer je de juiste beker kiest en het balletje verschijnt? Maar hoe vervelend is het als je de verkeerde beker kiest en er niets onder blijkt te liggen? Zó voelt de behandeling van mijn reuma. De ene keer kiezen we goed en voel ik me alsof ik de hele wereld aan kan. En de andere keer hebben we het mis en voel ik me net zo leeg als die verkeerde beker.
De grootste uitdaging is dan ook om een balans te vinden tussen niet te hoge verwachtingen hebben, maar tegelijkertijd wel positief blijven. Ik ben in de afgelopen jaren meerdere keren van medicatie gewisseld. Het ene medicijn had er op een dag geen zin meer in en van een ander medicijn kreeg ik op een gegeven moment te veel vervelende bijwerkingen. Momenteel ben ik aan een 3e cocktail van medicatie bezig. Op zondag jas ik een spuit in mijn been, op dinsdag slik ik een pil en op donderdag gaat er een injectie in mijn buik. Deze keer lijk ik de goede beker mét balletje te hebben gekozen.

Lichtje
De periode waarin ik de diagnose kreeg was niet de beste periode. Ik had heel veel pijn en ik was heel verdrietig. Wij hadden sinds begin dat jaar een hond in huis en die voelde maar al te goed aan dat er iets niet goed ging met baasje. Ik kreeg vaker dan normaal knuffels en een natte snoet die tegen me aan werd gedrukt. Daardoor ging er een belletje bij mij af. Wacht eens even, ik ben verantwoordelijk voor dit wezen! Ze moet uitgelaten worden, leren hoe is het om met andere honden te spelen, ze moet eten en ze moet af en toe naar de dierenarts. Maar dat kan ze niet zelf. En aangezien ik het een beetje flauw vond om alles door mijn vriend te laten doen, moest ik wel in beweging komen. Dus ik moest wel lopen op mijn zere voeten. En ik moest haar lijn wel vasthouden met mijn zere handen. Ik krijg vlekken in mijn nek als ik iemand hoor zeggen ‘het is maar een huisdier’. Mijn huisdier was mijn lichtje in een donkere periode.

But we’ll still be the same
Om maar even in honden-woorden te blijven: ik had nog iemand in huis die zo trouw was als een hond! Ik kreeg in 2013 verkering met mijn beste vriend en hij is niet van mijn zijde geweken. Toen ik reuma kreeg vond ik het voor hem zieliger dan voor mezelf, want hij had continue een zielig hoopje naast zich. Hij deed alles voor me. Hij droeg de zwaarste boodschappentas. Hij kocht verwarmde handschoenen voor me. Hij ging mee naar elke afspraak. Hij heeft mij in het begin zelfs geïnjecteerd toen ik dat niet durfde (dat blijft raar hoor, een naald in jezelf steken!). Inmiddels kent hij me langer mét reuma dan zonder. Maar hij is er nog steeds. Daardoor moet ik aan één van mijn lievelingsliedjes denken waarin Tom O. zingt: “And our hands they might age and our bodies will change. But we’ll still be the same, as we are”.

Kettlebells
Ik was een fanatieke kettlebeller. Een watte? Ken je die gewichten met een handvat eraan? Nou, daar kun je heerlijk mee sporten. En daar zit zelfs een hele wedstrijdwereld achter. En daar zat ik ook in! We gaan het niet hebben over of ik er goed in was, maar verdikkie, wat vond ik dit leuk. Meerdere keren in de week trainde ik en zo nu en dan deed ik mee met een regionale of nationale wedstrijd. Toen ik de diagnose kreeg zag ik dit als sneeuw voor de zon verdwijnen. Ik kon amper een flesje deo optillen, laat staan mijn wedstrijdgewicht van 14 kg. Maar toen ik een goede periode inging ben ik ook weer gaan kettlebellen. Gelukkig is mijn ego niet zo groot, want de gewichten waren niet zwaar. Maar ik werd er nog steeds blij van en ik voelde me beter als ik bewoog. (Dat is overigens nog steeds zo!) In 2018 werd ik verrast met een prijs ‘voor bijzondere bijdrage aan de kettlebellsport’. Ik slingerde dan niet met de zwaarste kettlebells, maar ik deed wel mee. Het was geen prijs uit medelijden, want ik voelde echt trots toen ik hem kreeg. Zowel bij mijzelf als bij mijn sportgenoten die mij de prijs gaven. Wedstrijden doe ik intussen niet meer, maar ik train wel nog.

Grijs koppie
Elke keer als ik in de wachtkamer zit voor mijn driemaandelijkse controle dan baal ik stiekem nog wel eens. Ik baal omdat ik alleen maar tussen de grijze koppies zit. Oudere mensen die mij aankijken, met hun hoofd iets schuin en hun wenkbrauwen opgetrokken. En ik hoor ze denken: ach gut, wat een jong ding nog. (Ik ben 9 december 34 geworden, is nog steeds jong toch?) Maar dan weet ik deze baal-gedachte gauw weer om te buigen. Want godzijdank heb ik een ziekte waarmee ik kan leven. Maak ik mijn eigen risico elk jaar weer op? Jazeker. Kan ik soms maar kort naar een feestje omdat ik mijn energie moet verdelen? Jazeker. Heb ik nog steeds zweethanden als ik mezelf moet injecteren? Jazeker. Betaal ik de prijs als ik de hele avond moet staan bij een concert? Jazeker. Moet ik sommige dingen aanpassen? Jazeker. Moet ik dingen opgeven? Nee. Absoluut. Niet. Ik heb ook ooit een grijs koppie.

Juryrapport
Marinda van Vliet schreef het verhaal met als titel: Ik heb ook ooit een grijs koppie. Haar pakkende verhaal begint met stukje over een houten huwelijk. Dat het voelt alsof zij uitgehuwelijkt is met haar reumatische aandoening, inmiddels al 5 jaar geleden. Langzaamaan is ze haar ‘huwelijkspartner’ steeds beter leren kennen. Maar nog steeds wordt Marinda verrast door de reuma.
Het zoeken naar de juiste medicijnen schrijft ze in haar verhaal als het spelletje ‘balletje-balletje’. Dat is dat spel waarbij iemand met een stel bekers schuift en jij moet raden waar het balletje onder ligt? Als je het juiste bekertje kiest, geeft dat een goed gevoel. Maar als je iedere keer het verkeerde bekertje, en dus de verkeerde medicijnen tegen de reuma kiest. Iedere keer opnieuw voor een combinatie van medicijnen ‘kiezen’ zonder al te hoge verwachtingen te hebben, maar toch positief te blijven. Een grote uitdaging, keer op keer. Ondanks alles zijn er zeker lichtpuntjes in de donkere periode van de schrijfster, die gepaard gaat met veel pijn en verdriet. Haar huisdier, waarvoor ze moet blijven zorgen. Maar ook door haar vriend, die haar ondanks alles, trouw blijft en veel dingen thuis uit Marinda haar handen neemt. Positieve energie haalt Marinda ook uit haar favoriete bezigheid ‘kettlebells’ . Dat zijn gewichten met een handvat eraan. Denkend in mogelijkheden heeft ze deze bezigheid weer opgepakt in een betere periode. Positieve energie op doen door te bewegen en met iets bezig zijn dat je ontzettend leuk vindt. Geen wedstrijden meer voor haar, maar het trainen met de kettlebells doet ze nog steeds.
Het slot van haar verhaal heeft ze heel eerlijk, maar hoopvol en positief beschreven. Dat ook met reuma veel dingen nog steeds mogelijk zijn, maar dat het net even anders moet: Moet ik sommige dingen aanpassen? Jazeker. Moet ik dingen opgeven? Nee, absoluut niet!