Edgar Stene schrijfwedstrijd 2022 – Kikki Bakker
Kikki Bakker: 3e prijs
“Van doorzetten naar rust nemen – hoe ik mijn dromen blijf waarmaken met reuma”
De opgezwollen vingers na een lange wandeling vond ik wel gek.
Die schouder voelde eerder RSI-achtig. En die vermoeidheid… ik was net 1,5 jaar moeder – dat hoort erbij toch?
Vijf dagen voor de reuma-diagnose rende ik nog de 5km lichtjes run in Maastricht. Ja, ik had wel pijn in die voet, maar ik had ook gehoord van voet verzakkingen door een zwangerschap – dat zou het vast wel zijn.
Ik telde de klachten niet bij elkaar op. Ik vergoelijkte ze. En in mijn hoofd was reuma uitgesloten. Reuma is voor oude mensen met vervormde handen. Niet voor een 35 jarige vrouw die nét met de pil is gestopt omdat ze een tweede kindje hoopt te krijgen.
Pas toen ik tegen een vriendin zei, dat ik mijn lijf zo zat was na de zwangerschap, en zij vooral over de uiterlijke kant begon, daagde er iets. Waren de pijn in mijn heup na het zitten, of het niet meer in bed kunnen liggen van de rugpijn dan geen ‘normale’ mamapijntjes?
Mijn default modus is om door te zetten, niet te zeuren, tandje erbij als er tegenslag is. Bij onrust ga ik dan ook harder rennen. Dat toont meteen wat mijn grootste uitdaging is in mijn behandeling: dat ben ikzelf. Mijn omgeving zei me, toen ik vertelde over de reuma: ‘Als er iemand is die hier mee om kan gaan, ben jij het wel.’ En hoe lief dat ook bedoeld was, klopte het juist niet. Door mijn eigen houding dreigde ik mezelf nog schade toe te brengen ook.
Want zelfs op het moment dat mijn lijf me dwong om rust te nemen toen ik de diagnose kreeg, blonk ik uit in onrust.
Ik schoot meteen in de ACTIE. DOEN. GAAN.
Ik las elk boek dat ik kon vinden.
Ik sloot me aan bij elke bestaande Facebook groep.
Ik schreef me zelfs in bij een levensstijl-verandergroep, waar bij nader inzien alleen zestigplussers zaten die van hun dokter moesten komen.
Ik werd de allerbeste reumapatiënt ooit.
Tot het genoeg was.
Toen mijn revalidatie verpleegkundige begreep dat ik bezig was met een beweegschema, voedingsplannen en andere doelgerichte actie, trapte zij hard op de rem. Ze legde me uit dat als je jaren met iets hebt doorgelopen, dat je lijf dan even rust mag hebben. Dat de medicijnen aanslaan, wil niet zeggen dat je gewrichten niet kunt beschadigen. Te hard doorgaan, juist als je reuma actief is geweest, is funest. Het plaatje dat ze me liet zien, was beeldend genoeg om de boodschap kracht bij te zetten.
Het was mijn wake-up call.
Ik ging te hard. Ik moest volledige rust nemen.
Ik heb twee maanden stil gezeten. En dan bedoel ik echt stil. Wat verdomd lastig is als je een peuter thuis hebt zitten.
De enige weg was er dwars doorheen. Uitzitten, voelen, ervaren, accepteren. Holy shit, wat een reis. Het belangrijkste wat ik dankzij die reis, en het daaropvolgende revalidatie traject heb geleerd, is meebewegen. Flow. Kijken wat er wel kan.
Als je gewend bent alles op discipline en wilskracht te doen, altijd te voldoen aan verwachtingen op je werk en van je gezin en van je familie, overal maar in mee te draaien, dan is doorzetten je default modus. ‘Dit kan er ook nog wel even bij.’
Dat loslaten, en leren hoe je goed voor jezelf kunt zorgen, altijd rust kunt ervaren en toch flink wat kunt bereiken. Dat is wat ik geleerd heb. Ik was zelf het grootste mentale obstakel in mijn revalidatietraject.
Mijn obstakel ging niet over arbeidsuren, medicatie, of ergotherapie.
Mijn behandeling ging vrij snel van de juiste medicijnen, hulp in het huishouden en support in mijn schoenen, naar mentaal voor mezelf zorgen. Dáár zat mijn uitdaging.
Wat was mijn nieuwe identiteit? Ik wilde eerlijk zijn over wat ik had, en me er tegelijkertijd niet door laten definiëren. Ik vond geen herkenning bij de patiënten die ik (online) zag, en geen erkenning van mijn interne strijd.
Die weg naar binnen was de langste weg. Wat dat betreft kwam de lockdown in maart 2020 als een zegen. De dagen dat ik stil lag in bed, leerde ik op een nieuwe manier te mediteren. Niet zoals vroeger: gejaagd om even te rusten en weer door te kunnen. Dit keer ging het een laag dieper. Ik leerde mezelf te aanvaarden, op de goede en de minder goede dagen. Ik leerde ook opnieuw te lopen, te starten met 4 minuten per dag.
Ik maakte van goed voor mezelf zorgen de allerhoogste prioriteit door mijn levensstijl aan te passen. Door te leren bewegen zonder een grens te overschrijden, met hulp van medicatie én meditatie. Door zoveel mogelijk rust in te bouwen en toch actief te zijn. Deze lessen kan ik dankzij mijn eigen ervaring zelfs in mijn werk meegeven aan anderen, want iederéén heeft baat bij meer rust en minder stress.
Ik zorg nu goed voor mijn lichaam en geest, maar wel op mijn voorwaarden. Ja, ik leerde meebewegen met de grenzen van mijn lijf, maar mijn dromen kennen geen grenzen. Die zijn niet veranderd. Ikzelf des te meer.
Ik ben Kiki – ik heb twee kinderen, en ben ondernemer. En oh ja, ik heb reuma.
Juryrapport
Het verhaal van Kiki Bakker gaat vooral over een voor mij herkenbare manier van omgaan met je reumatische aandoening als je net de diagnose gehad hebt. Ze beschrijft het als: ‘ Ik schoot meteen in de ACTIE, DOEN, GAAN. Niet nadenken en voelen, maar juist alle mogelijke manieren aangrijpen om meer grip te krijgen op je aandoening. Zo vond je je weg al snel naar beweegschema’s, voedingsplannen en lotgenotencontact. Tot jouw revalidatie verpleegkundige heel hard op de rem trapte. Door jouw eigen houding dreigde je jezelf nog schade toe te brengen. Te hard doorgaan is funest. En dus zat er voor jou niets anders op dan volledige rust nemen. Maar als er iets is dat enorm moeilijk en confronterend is, dan is het wel: uitzitten, voelen, ervaren en accepteren. En dan tot de conclusie komen dat jezelf het grootste mentale obstakel was in jouw revalidatietraject. Mieke geeft aan dat ze inmiddels geleerd heeft dat loslaten en leren hoe je goed voor jezelf kunt zorgen, altijd rust kunt ervaren en toch flink wat kunt bereiken. Maar die lange en moeilijke weg naar binnen was lang bij jou. Je leerde jezelf met je reumatische aandoening te aanvaarden, op de goede en de minder goede dagen. Nu kun je goed voor je lichaam en geest zorgen, waardoor je kunt meebewegen met de grenzen van je lijf. En hebben je dromen geen grenzen meer. Die zijn niet veranderd.
Een prachtig verhaal over jezelf opnieuw leren kennen met een reumatische aandoening. De moeilijke en lastige weg die je daarbij moet bewandelen. Maar dat als je goed voor jezelf leert zorgen, je hierdoor wel mooie dromen kunt blijven hebben.