Edgar Stene Prijs 2022 – Debby

Debby Klooster: eervolle vermelding

Doorgaan tot mijn toren neerviel

Was met mijn 21 jaar de jongste ondernemer van Kampen en ging helemaal op in mijn werk als bloemist. 60 tot 80 uur in de week werken was heel normaal en ik genoot ervan.
Mijn medische carrière begon in 2001 met een pijnlijke arm, ik kreeg oefeningen, toen rust, een injectie en toen een operatie. Na die operatie was de pijn ondraaglijk en de zoektocht van 8 jaar was bij deze gestart. Het grote vertrouwen in artsen begon langzaam af te brokkelen en vanaf 2001 had ik 9 jaar lang een operatie en/of bevalling in Nederland en Zwitserland.
Beter worden was echt een missie geworden. En deze missie moest slagen voor mezelf maar helemaal voor mijn kind, ouders en man. Want ik wou die leuke, energieke moeder zijn, een dochter waar je trots op kon zijn en een gelijkwaardige partner in een relatie en een goede ondernemer en bloemist. Maar dit alles was ik niet zoals ik dat voor ogen had. De obsessie om beter te worden was groot en frustrerend, maar de teleurstellingen was ik zo ontzettend moe!
Na 8 jaar zoeken kreeg ik eindelijk de diagnose, fybromyalgie en dat mijn missie niet ging slagen. Opluchting en verdriet gingen hand in hand op dat moment. Na alles wat ik had gedaan samen met mijn familie stond ik eigenlijk op dat moment bij de finish of nieuwe start, ik wist het niet.
Nu achteraf gezien was het een nieuwe start die begon in de revalidatiecentrum in een traject leren leven met pijn. Daar kwam ik erachter dat ik geen grenzen kende. De toren die ik moest bouwen van conservenblikken op de eerste dag was de spiegel die mij voor werd gehouden. De opdracht was bouw een toren. Ik ging stapelen en stapelen, ik had er nog lol in ook, nog een blik en nog een blik, voordat ik het laatste blik op de toren zetten, zeg ik nog: ”Als ik deze erop zet valt hij om.” Die toren vertelde precies hoe ik in het leven stond, doorgaan tot ik er letterlijk bij neerviel, net als mijn toren.
Vanuit daar ben ik stapje voor stapje gaan bouwen. En dat was niet makkelijk en tot de dag van vandaag ben ik nog stappen aan het zetten. En ben er achter gekomen dat je ondanks je ziekte zelf kunt bepalen over je gezondheid. Ik zat voor lange afstanden in een scootmobiel, had slaapmedicatie en wietolie met THC om te kunnen slapen en voor de pijn. Maar van dat alles ben ik zo goed als af.
Ik heb mijn missie bijgesteld om kwaliteit van leven te hebben en dat zo lang mogelijk. Ik ben volledig plantaardig gaan eten vanaf begin dit jaar, hierdoor kwam er in pijn en energie weer ruimte om te gaan sporten 1 uur in de week onder begeleiding. Mindfulness pas ik zo vaak mogelijk toe. Hierdoor heb ik nog nooit zo’n goede zomer gehad als afgelopen zomer. En geniet daar met volle teugen van. Hierdoor kijk je ook weer positiever de wereld in.
Ben ik gelukkig? Dat weet ik niet, dat vind ik een moeilijke vraag maar heb wel meer balans en rust in mijn lijf en dat is meer waard dan wat dan ook. En voor wie heb ik dit alles nu gedaan, ik denk toch stiekem voor mijzelf terwijl we ons altijd voorhouden dat we het voor een ander doen. Want ik wil zelf zo graag die leuke, energieke moeder zijn en trots kunnen zijn op mijzelf en een gelijkwaardige relatie. Alleen ik moet accepteren dat dat niet altijd mogelijk is, maar moet genieten van de periode dat dat wel kan. En ga ik dit alles volledig accepteren? Ik denk het niet, maar blijf in beweging, stapje voor stapje want niemand, gezond of ziek wil stil staan of achteruit gaan. En positiviteit opent eerder deuren dan negativiteit is mijn ervaring.
Volgend jaar ben ik langer ziek dan dat ik beter ben geweest. Terugkijkend op mijn leven is het alles behalve gegaan zoals ik het vroeger als jong ondernemend meisje had verwacht, maar ben wel trots op mijn gezin. De kinderen ontwikkelen zich tot mooie mensen en daar hebben wij als ouders ons steentje aan bijgedragen. Zoals Johan Cruyff altijd zei: ”Ieder nadeel heeft zijn voordeel.” Ik was altijd thuis bij mijn kinderen en dat geeft een fijn gevoel. En daar put ik nu mijn energie uit. Alleen de kinderen worden nu groter en gaan hun eigen leven langzaam leiden en hebben moeder steeds minder nodig. Nu sta ik op het punt wat wil ik nu zelf?
Met mijn nieuwe levensstijl wil ik kijken wat kan ik nog en wat kan ik echt niet meer. Dit het jaar rond met alle jaargetijden. Zou ik ergens nog een paar uurtjes werk kunnen verrichten of blijft het toch echt die paar uurtjes vrijwilligerswerk wat ik nu al een aantal jaren doe. Maar het is geen obsessie meer, het is een proces die ik stapje voor stapje neem, zonder druk of moeten. Maar ben blij met iedere verbetering en wil soms echt nog wel te snel, maar door ziek zijn leer je je eigen lichaam zo goed kennen dat je die inzicht ook snel weer hebt dat ik te snel ga. Het aard van het beestje verander je niet helemaal maar eigen inzicht is ook veel waard. En dat gun ik iedereen toe.

Juryrapport
In het verhaal van Debby Klooster gaat het over teleurstellingen die je moet incasseren als je zo graag beter wilt worden maar dat jaar op jaar maar niet gaat lukken. Uiteindelijk na het krijgen van diagnose fybromyalgie kwam Debby tot de conclusie dat beter worden niet ging lukken. Maar hoe nu verder? Het krijgen van de diagnose heeft ervoor gezorgd dat ze een nieuwe start kon maken. Een nieuwe start met het leren leven met pijn en het accepteren daarvan. Eerst moet de schrijfster haar eigen grenzen leren kennen, om vanuit daaruit stapje voor stapje op te kunnen bouwen. Een positievere kijk naar de wereld heeft ze ook gevonden door in te zetten op betere voeding en mindfulness. Om zo weer een stukje van je leven in je eigen hand te nemen. Het accepteren van de ziekte en alle beperkingen en aanpassingen die daarbij komen kijken, is misschien een brug te ver. Maar in de loop van de tijd heeft Debby geleerd om vooral te kijken naar kwaliteit van leven en naar de dingen die je nog wel kunt doen.
Het verhaal van Debby is een prachtig verhaal over jezelf opnieuw leren kennen, met je nieuwe grenzen. En vanuit daar met een positieve blik kijken naar de mogelijkheden die er nog steeds zijn. En dat je het aard van het beestje (altijd van alles willen en blijven doen, juist voor een ander), niet helemaal kunt veranderen. Maar dat eigen inzicht ook veel waard is.