Edgar Stene Prijs 2021 – Sander

Sander Otter: 2e prijs

Reset

In een doos waar tijd en ruimte niet bestaat begint mijn digitaal domein, optimaal belicht en bedacht op zo min mogelijk afleiding worden er raadselachtige commando’s uitgesproken om mijn watergekoelde supercomputer aan het denken te zetten. Alles heeft een functie, zoals de stilte van de waterkoeling die mijn microfoongeluid niet verstoord en is indirect te herleiden tot het jaar 2006, al zijn sommige componenten van mijn krachtige alleskunner ondertussen vervangen. Maar dat is ook zo in mijn eigen lijf, ook daar is met het slijten der dagen behoorlijk gerenoveerd!

Ik kreeg een diagnose zonder al te veel achtergrond. “Ga maar op internet zoeken”, zei de dokter, die waarschijnlijk beter internet had aangezien er niets te vinden was over deze aandoening. Mijn stuntelende computergebruik viel wel op in de revalidatie-kliniek waar ik op dat moment verbleef. Door het antifosfolipiden syndroom hadden meerdere stolsels hun sporen nagelaten in mijn hoofd en lijf. De ergotherapeut wees op spraakherkenningssoftware. De computer bedienen met je stem, het stond nog net zo in zijn kinderschoenen als de medische kennis rondom APS.
Met deze software was ik in staat om de nieuwste inzichten rond antifosfolipiden te vinden en zowel digitaal als ook in de analoge wereld te verspreiden. Samen met de patiëntenvereniging en een groot fonds boekte we enorme successen.

En toen kwam Corona! Net toen ik besloten had dat ik met mijn reumatische aandoening minder vaak op tochtige vliegvelden wilde staan en het ambassadeurswerk aan de wilgen wilde hangen bleek alles ineens ook via videoverbindingen te kunnen. Ook de informatieve bijeenkomsten en lessen die ik zo nu en dan in zaaltjes met geïnteresseerde of studenten gaf, werden omgezet in enen en nullen, want meer is de moderne videoverbinding niet. De hele wereld veranderde, maar ik kreeg er niets van mee.

Lupus, een van mijn aandoeningen bracht mij op de intensive care in diepe slaap. Het waren twee barre weken die mij digitaal uitgelogd op bijzondere plekken bracht. Ik vocht voor mijn leven in de bossen en rond oude kastelen. De dokters waren piloten en ineens woonde ik in een pizzeria met de diagnose delier. Maar het kwam goed en ik werd na twee weken kunstmatig coma wakker in een nieuwe wereld.
Zo lang slapen op de IC staat garant voor de revalidatie van een kwartaal of twee… dus het duurde even voordat mijn website weer bijgewerkt was en ik zelf ook weer up en running door mijn scherm ging. Ironisch genoeg was ik nu degene die in het revalidatiecentrum iets kon vertellen over spraak gestuurde computers.

Vlak voor de tweede Corona golf het land teisterde kwam ik weer een beetje online. Verveelt facebooken en het verwerken van de achterstallige mail uit de spam box als vermoeiende missie. Ook kennismaken met een nieuwe wereld. Videoconsult met de dokter en dan ook ter vergelijk toch maar een consult in het echt. De wereld van verschil zit in de nuance waarbij ik terugkijk op een lange medische carrière met de vraag hoe die eruit had gezien als Corona 10 jaar eerder langs was gekomen.

Stukje bij beetje krabbelde ik weer op met de plannen om af te reizen in de richting van mijn favoriete vakantiebestemming, de Corona proof zeilboot. Met een schuin oog op het eiland Pampus, niets is immers mooier dan daar half aan de wind heen te zeilen. Het echte leven blijkt weerbarstiger.
Binnen een week stonden de mannen van de reddingsbrigade volledig opgetuigd op mijn achterdek in de haven. Mijn lijf had een nieuw symptoom gevonden om mij uit te dagen. Hoe het nu precies in mijn reumatische plaatje past zijn we nog aan het uitzoeken, maar stevige gastro interne bloedingen blijken een nieuw symptoom. Ongetwijfeld spelen mijn bloedverdunners een onschuldige hoofdrol, al kan niet gezegd worden dat mijn leven er zonder bloedverdunners beter uitziet. Het bevestigde wel de juistheid van mijn keuze om het vrijwilligerswerk aan de wilgen te hangen. Er waren nog een paar losse eindjes blijven hangen, maar dat leken relatief makkelijke klusjes, die bovendien „online“ konden.

Het werd een ware uitputtingsslag, alleen al de gebruiksaanwijzing van de videoles bevatte een bestand van meer dan 20 pagina’s. Ook mijn pre-Corona webcam was niet echt in staat om deugdelijk beeld te produceren. Tijd voor professionalisering dus! Zoonlief, ICT-er in opleiding in het complot betrokken om een videoles in elkaar te hakselen. Mijn hele bureau hing vol met briefjes met daarop teksten als: “hier beginnen”, “daarna hier drukken” “druk op controle om te pauzeren ” en “Tab” om te stoppen. Met in het ene scherm een PowerPoint presentatie en in het andere scherm het webcambeeld kwam de wereld in een computerprogramma samen met een geweldig resultaat.

Totdat ik door opperste concentratie uitgeput na 10 minuten mijn tekst uit het oog begon te verliezen. Het liep ook al rottig mijn mond uit, dus dat was wel synchroon. Slim nam ik een vaste houding aan waarmee ik de volgende dag een blokje van 5 minuten op nam. Ik herhaalde dat de hele week als soort ritueel aan het begin van de dag bij maximale fitheid.
Het beeld klopte niet met de boodschap, of ik Duracell batterijen had gegeten in plaats van mijn ochtend medicatie. Uiteindelijk heb ik de opnames verwijderd en de studenten van de videoles uitgelegd dat ik om wille van de authenticiteit het hele ding in één keer opgenomen had. Daarna dit daadwerkelijk gedaan en gezien de lovende reacties de juiste keuze gemaakt.

Het legde echter wel de basis voor dit verhaal. Het gaf mij een inkijkje in mezelf als gezond persoon. De verwijderde opname was mij, zonder ziek. Maar was het ook de persoon die ik geworden zou zijn als ik geen reuma was tegengekomen? Ik kreeg tijdens de videoles de vraag wat lupus met mij deed. Het vormt mij naar de mens die ik nu ben, maar bij dit soort lessen realiseer ik mij ook dat mijn reumavrije variant iemand is, die niet wordt tegengehouden door moeheid, die waarschijnlijk een normale baan heeft met carrièreperspectief, een navenant inkomen met alles wat daar bij hoort.

Ik zou mijn leven willen resetten zoals ik dat in de video deed. Gewoon op mijn 20e opnieuw beginnen met frisse energie, Als een eeuwigdurende en zichzelf repeterende dag, net zoals ik vanochtend begonnen ben, dat gisteren deed en morgen zal…

Juryrapport
In zijn verhaal “Reset” maakt schrijver Sander Otter een vergelijking tussen het resetten van een video-opname voor zijn online gastcollege over lupus (lupus erythematosus = een vorm van reuma) en het kunnen resetten van zijn leven met reuma.
“Ik kreeg tijdens de videoles de vraag wat lupus met mij deed.” zo vertelt Sander. “Het vormt mij naar de mens die ik nu ben. Maar bij dit soort lessen realiseer ik mij ook dat mijn reumavrije variant iemand is, die niet wordt tegengehouden door moeheid, die waarschijnlijk een normale baan heeft met carrièreperspectief, een navenant inkomen met alles wat daar bij hoort.
Ik zou mijn leven willen resetten zoals ik dat in de video deed. Gewoon op mijn 20ste opnieuw beginnen met frisse energie, Als een eeuwigdurende en zichzelf repeterende dag, net zoals ik vanochtend begonnen ben, dat gisteren deed en morgen zal..” “Mooi hoe de schrijver zijn ziekte, corona en digitale ontwikkelingen op creatieve wijze samen laat komen in zijn verhaal.” aldus het commentaar van de jury.