Edgar Stene schrijfwedstrijd 2020 – Mariëlle Beynsberger
Mariëlle Beynsberger: 2e prijs
Ik heb reuma. Wat betekent mijn vrijwilligerswerk voor mij?
Ik las deze oproep en dacht: leuk! Ik kan hierover wel wat schrijven en ben dan ook achter de computer gaan zitten om mijn ervaring op te schrijven, maar hopelijk kan ik met mijn verhaal ook andere mensen met een reumatische ziekte inspireren, dat vrijwilligerswerk ook voor hun tot de mogelijkheden behoort.
In 1987, ik was toen 22 jaar, is bij mij de ziekte van Bechterew gediagnostiseerd en van toen af aan ging het snel slechter met mijn gezondheid, tot dat medio jaren 90, werken niet meer mogelijk was. Ik ben toen in de WAO terecht gekomen en vandaar uit ook wel in een isolement. Iedereen om je heen deed volop mee in het arbeidsproces, deed ertoe, terwijl je jezelf zo nutteloos voelde. Nadat ik eerst, mijn situatie waarin ik terecht was gekomen, geaccepteerd had, ben ik gaan zoeken naar een bezigheid, een vrijwilligers job. Een activiteit die je laat voelen dat je ook meetelt.
Na verschillende bestuurlijke functies bekleed te hebben, kwam 6 jaar geleden Stichting PSW (is een stichting voor mensen met een verstandelijke beperking) op mijn pad. In het nieuw te openen activiteitencentrum bij ons in het dorp, vroegen ze vrijwilligers voor het opzetten van een kookclub. Koken met en voor een groep mensen met een verstandelijke beperking. Een bestuursfunctie welke ik jaren had vervuld was komen te vervallen en aangezien koken een grote hobby is heb ik gereageerd. Een kennismaking volgde en ik ging aan de slag. Als vrijwilliger stellen we een menu op en één keer per week, op donderdagavond, koken we een heerlijk menu. Samen met een aantal andere vrijwilligers verzorgen we de boodschappen en sturen we cliënten aan en zorgen voor een gezellige culinaire avond. Ons streven is een maaltijd te bereiden die ze op de groep niet zouden krijgen en de cliënten die op zich zelf wonen een gezellige avond te bezorgen en uit hun sociaal isolement te halen. De eerste keer dat ik er kwam, vroeg een cliënt mij: “Heb jij een stijve nek”’. Waarop Ik zei: ”ja”. Waarop ik te horen kreeg: ”jeetje die is wel echt stijf”! Mensen met een verstandelijke beperking nemen geen blad voor hun mond. Inmiddels weten ze wat ik wel en niet kan. Zo kan ik niets van de grond oprapen en zij helpen mij dan. Een win win situatie. Mijn vrijwilligerswerk biedt mij een heerlijk onbezorgde avond. Ook al is het wel eens zwaar, de energie wat men van deze mensen terug krijgt is enorm.
Een aantal jaren geleden heb ik een koninklijke onderscheiding mogen ontvangen en werd door de lokale tv geïnterviewd. In het interview vertelde ik: “ik stel niet alleen de reuma voorop maar zet mij ook heel graag in voor de stichting PSW. Ook al denk ik wel eens, het gaat niet, de energie die ik terug krijg van de cliënten is geweldig”. Een van de cliënten had dit gezien en weken achter elkaar zei hij: ”ja, jij krijgt energie van ons”. Een andere cliënt die in de groenvoorziening werkt, was die dag, dat ik de koninklijk onderscheiding kreeg, bij mij in de buurt in een plantsoen aan het werk. Hij vertelde mij naderhand: “ik was bij jou aan ‘t werk, toen jij naar jouw diploma uitreiking moest”. Maartje ook een cliënt van onze kookclub, vloekte ineens onder het eten, waarop wij vroegen: ”Maartje wat is er aan de hand”? Waarop wij te horen kregen: “jeetje wat is dit lekker”.
Zoveel leuke momenten die je terug krijgt van deze mensen. Door zelf te geven ontvang je 100 keer zoveel terug. Je eigen problemen stellen niets voor en je leert heel erg te relativeren. Leuke bijkomstigheid is verder dat ik hier in het dorp altijd wel cliënten tegenkom en ze blij zijn jou te zien. Als vrijwilliger beteken je voor deze mensen heel veel, maar andersom zij ook voor jou.
Mijn man is ook vrijwilliger bij de stichting PSW en samen zijn we gastouders geworden van een cliënt. Samen met Danny (zo heet hij) iets leuks ondernemen, wandelen in de bossen, ontbijten of dineren, of enkel gezellig op de koffie bij ons komen. Zijn verjaardag helpen organiseren en voor zijn vriendengroep de avond te verzorgen. Allemaal geweldig en zo dankbaar. Andere activiteiten die stichting PSW organiseert daar helpen mijn man en ik ook altijd graag bij. Een zomerfeest of een carnaval. Mijn vrijwilligerswerk bij deze stichting geeft mij zo’n groot gevoel van rijkdom.
De negatieve aspecten van al mijn vrijwilligerswerk wegen niet op tegen de voordelen. Het negatiefste is eigenlijk wel dat je na afloop altijd erg moe bent, maar de voldoening is het allemaal waard!
Juryrapport
De schrijfster van dit verhaal vertelt hoe ze 22 jaar geleden de diagnose Bechterew kreeg. Werken bleek niet meer mogelijk. Ze schrijft: ‘Ik ben toen in de WAO terecht gekomen en vandaar uit ook wel in een isolement. Iedereen om je heen deed volop mee in het arbeidsproces, deed ertoe, terwijl je jezelf zo nutteloos voelde.’ Ze gaat op zoek naar vrijwilligerswerk, om zo ook weer eens te voelen dat je meetelt. Zo komt te schrijfster terecht bij de Stichting PSW (een stichting voor mensen met een verstandelijke beperking). Samen met een paar andere vrijwilligers besluit ze één keer per week een culinaire avond te organiseren. De bewoners helpen dan mee met het bereiden van een maaltijd.
Ze schrijft: ‘De eerste keer dat ik er kwam, vroeg een cliënt mij: ‘Heb jij een stijve nek?’. Waarop ik zei: ‘Ja’. Waarop ik te horen kreeg: ‘Jeetje die is wel echt stijf!’ Mensen met een verstandelijke beperking nemen geen blad voor hun mond. Zoveel leuke momenten die je terug krijgt van deze mensen. Door zelf te geven, ontvang je 100 keer zoveel terug. Je eigen problemen stellen niets voor en je leert heel erg te relativeren. Als vrijwilliger beteken je voor deze mensen heel veel, maar andersom zij ook voor jou.’
Het verhaal laat zien hoe twee groepen mensen die worstelen met de uitdagingen van het leven (zoals niet begrepen worden of je geïsoleerd voelen) elkaar kunnen helpen.