Edgar Stene Prijs 2018 – Bo

Bo Fauzia Nannekhan: eervolle vermelding

De rots in de branding ben jezelf!

Ik heb geen echte persoonlijke kampioen die alles voor me doet. Ik heb wel rotsjes in de branding die mij tot rots in de branding maken. Ze helpen mij door te kijken wat ik zelf kan. Zo vind ik de kracht in mezelf zodat ik op mijn slechte en mindere dagen op mezelf kan steunen. Vanaf mijn 16e jaar heb ik psoriasis, een plek op mijn knie die zich over mijn lichaam uitbreidde. Vanaf mijn 30e –aangereden van achteren- een zware whiplash. En één jaar later. Beng! Een dikke warme knie: diagnose reuma. Opeens leken velen van mijn dromen vervlogen. Werken, relaties, kinderen, reizen, sporten en mijzelf redden. Ik werd een stil en eenzaam, afhankelijk vogeltje.

Mijn eerste rots in de branding is mijn moeder.
Zij heeft me bij alles gesteund toen ik zelf niet meer kon. Maar geleidelijk kwam ik mijn afhankelijkheid te boven. Het begon heel langzaam, wat wandelen, me opgeven voor vrijwilligers werk in het ziekenhuis, zoals deelname aan een commissie die het medisch curriculum patiënt-gericht maakt, hardlopen dat leidde tot het meedoen met de Marikenloop en de 7-heuvelennacht, reizen naar o.a. Parijs, Londen, Barcelona. Er groeit een kracht in mijzelf. Ik voel me fit en sterk.

Begin 2017 besluit ik te gaan trainen voor de Nijmeegse 4-daagse. The Walk of the World! Om een van mijn grote dromen uit te laten komen. Ik vertel het niemand, te weinig vertrouwen dat ik het zal redden. Doordeweeks 2x kracht-, interval-, of snelheidstrainingen en ieder weekend een steeds langere wandeltocht. Na mijn eerste tocht ben ik zo uitgeput dat ik me niet kan voorstellen dat ik 4 x 40km moet lopen. Bij georganiseerde wandeltochten ontmoet ik mensen met passie voor de wandelsport die mij adviseren en me op moeilijke momenten oppeppen.
Zes weken voor de 4-daagse gaat het mis.Tijdens mijn eerste 40km tocht een pijnlijke rechterknie. Mede-wandelaars helpen mij in de laatste kilometers.
Thuisgekomen blijkt een peesontsteking. Ik haal mijn krukken weer uit de kast, tranen vloeien. Ik zie het niet meer zitten. Hoe nu verder? In plaats van wandelen iedere avond een half uur op een fietstrainer om de spieren sterk te houden.
En dan is het zover: de 3e week van juli. Nerveus haal ik mijn polsbandje en startkaart af. Toch geven al die vrolijke mensen op het 4-daagseplein mij moed.
Dag 1 rinkelt de wekker om 3 uur. In totaal zal ik maar 15 uren in 4 nachten slapen. Maar: het gaat goed. Mijn moeder en mijn stiefvader staan me ’s ochtends vroeg toe te juichen. Al die duizenden mensen aan de kant die je aanmoedigen, de opzwepende muziek zoals ‘Leef’ van Andre Hazes jr. en ‘We are the Champions’ van Queen. Na de finish snel naar huis, voetenbad, douchen, tas uit- en inpakken, een weldadige voetmassage van mijn beste vriend en hup naar bed.
Dag 2: zwaar door de hitte (32 graden). Wandelaars vallen flauw. Ik doe het rustig aan, mensen gooien water over mijn hoofd en nek om niet oververhit te raken.Ik kom uitgeput, maar weer op tijd binnen. Ik wil niet meer. Gelukkig zijn er bemoedigende appjes: ‘na deze zware dag haak je toch niet af’.
Dag 3: vol goede moed, maar deze dag ben ik kwijt. Ik kan me geen regenbui of heuvel van de 7-heuvelenweg herinneren. Maar ondanks de roes op tijd binnen.
Dag 4: vol gezonde spanning ga ik vrijdag van start. De pijn aan de knie is niet te houden. Bij het Rode Kruis is het heel druk. Pas 1,5 uur later weer verder. Ik neem de tijd, mag tenslotte i.p.v. 17.00 om 18.00 uur binnenkomen.
Stapje voor stapje genieten van de intocht op de Via Gladiola. Kan het niet geloven. Op uitnodiging van mijn cardioloog wip ik binnen voor een biertje, maar houd het bij een glas koud water. Ik word overmand door emoties. Regelmatig wellen tranen op, maar die zijn verborgen onder mijn grote zonnebril. Daar de finish: na het scannen van mijn polsbandje is het een feit. Ik heb het geflikt. Mijn eerste 4-daagsekruisje in the pocket!

Naast alle hulp van iedereen (de rotsjes in de branding) is mijn wilskracht de rots in de branding die mij erdoor heen heeft gesleept. Voor mij had het een extra lading. Ik wilde dat mijn ouders dit zouden meemaken. Later blijkt dat ik niet langer had moeten wachten.
Een dag later neem ik mijn 4-daagsekruisje mee naar mijn vader. Hij verblijft in een zorgwoning wegens vergevorderde Parkinson en vasculaire dementie. Hij heeft tijdens de 4-daagse een hersenbloeding gekregen. Ik fluister in zijn oor dat ik de 4-daagse heb gelopen en het heb gehaald. Vol trots laat ik hem de medaille zien. Hij knikt dat hij het begrijpt. Een week later is mijn vader overleden. Hoe vreugde en verdriet zo dicht bij elkaar kunnen liggen.

Bij het overlijden van mijn vader heb ik veel steun gehad uit mijn omgeving.
Zo breidde mijn kennissenkring zich uit. Daarbij horen enkele leden van de reumavereniging. Hier ontmoet je gelijkgestemden, niet oordelend, waaraan je niets hoeft uit te leggen, een klein woord, een klein gebaar, een lieve ondersteunende app en je voelt je weer in je kracht. Er ontstaan vriendschappen waarin ik niet afhankelijk, maar volwaardig ben. Ze weten wat je bedoelt als je een afspraak moet afzeggen. Je hoeft je niet schuldig te voelen, ze nemen je niets kwalijk en accepteren je zoals je bent. Helaas kennen zij dit uit eigen ervaring.

Maar mijn mooiste rotsje is iemand die niet eens weet dat ze mijn rotsje is: mijn 4-jarige achternichtje Romina. Ik hoef alleen maar aan haar te denken of haar foto te zien, haar onbevangenheid, vrolijkheid en lieflijkheid zorgen voor een glimlach op mijn gezicht en laat mij het kind in mezelf voelen. Zo zijn er veel lieve kleine rotsjes in de branding, waar je van tijd tot tijd op kan rekenen. Maar leren dat je in eerste instantie in jezelf geloofd en op jezelf kunt vertrouwen, zodat jij je eigen rots in de branding wordt. Dan kun je zelfs met reuma (ook met een blessure) de 4-daagse uitlopen.

Mijn volgende uitdaging? Santiago? De Kilimanjaro? Of nog een keer de 4-daagse? Als ik volgend jaar ga voor mijn tweede 4-daagsekruisje (het kroontje op de medaille), dan draag ik de stille kracht van mijn vader mee in mijn hart.
Een rots wordt een stormvloedkering.

Juryrapport
Motivatie voor Bo om mee te doen: leeftijd: 48 jaar; beroep: patiënt vertegenwoordiger; hobby’s: lezen, dansen, wandelen, fietsen, fitnessen, pilates, theater- en concertbezoek, bioscoop, sauna, koken en af en toe gewoon niets doen; reden om mee te doen: mensen inspireren om zich in hun kracht te zetten.
Bo Nannekhan: schreef een verhaal met de titel: ‘De rots in de branding ben je zelf!’ Zij schrijft dat zij steun vindt aan de vele rotsen in haar leven. Grote rotsen zoals haar moeder (die haar gesteund heeft toen ze zelf niet meer kon), haar lieve vader (die een week na Bo’s eerste Vierdaagse overwinning overleed), goede vrienden (die haar motiveren om soms ‘letterlijk’ de volgende stap te zetten) en de deelgenoten van de reumapatiëntenvereniging (bij we ze niet afhankelijk maar volwaardig kan zijn). Bo schrijft echter ook over onverwachte rotsen die plots veel steun kunnen geven zoals medewandelaars en een enthousiast publiek tijdens de 4-Daagse of de vrolijkheid van haar 4 jarige achternichtje Romina. Bo benadrukt in haar verhaal echter, dat de grootste rots bestaat uit de kracht die je in jezelf moet vinden. Een kracht die je door je goede en slechte dagen heen helpt. Een kracht die je stimuleert weer onder de mensen te komen, om de wereld te ontdekken en zelfs om de Nijmeegse Vierdaagse te halen. Een kracht waarmee je bergen kunt verzetten of zoals Bo dat in haar verhaal zo mooi omschrijft: ‘Een rots wordt een stormvloedkering.’