Edgar Stene Prijs 2017 – Mandy

Mandy Heikamp: eervolle vermelding

De diagnose

Het was een mooie lentedag in Arnhem. Anne liep aan de hand van haar moeder over straat. Een vrolijk klein meisje van 4 jaar oud. Ze liet de hand van haar moeder los en rende lachend vooruit. Plots viel ze, op haar knieën. Haar moeder snelde zich naar haar toe en hielp haar overeind. Kleine traantjes rolden over de rode wangen van het kleine meisje. Ze had pijn, mama troostte haar en ze gingen naar huis.

Thuis aangekomen deden de knieën van de kleine Anne nog steeds zeer, ook waren ze goed dik. Mama hield er wat ijs tegenaan in de hoop dat de zwelling iets zou afnemen. Toen Anne eindelijk sliep had haar moeder het erover met haar man, de vader van Anne, die de hele dag aan het werk was geweest. Samen vonden ze het toch verstandig om even naar de huisarts te gaan.

De volgende ochtend werd de kleine Anne wakker van de pijn. Ze schreeuwde ‘mama! Ik heb pijn’. Al snel was mama bij haar en vertelde dat ze gelijk naar de dokter gingen. Dezelfde middag konden ze nog terecht bij de huisarts. De dokter zag zo niets bijzonders en kon niks anders zeggen dan dat de kleine meid een flinke smak gemaakt moest hebben. Goed rust houden en dan moest het zo beter worden, misschien een paracetamolletje voor de pijn.
Er gingen weken voorbij, de pijn bij Anne werd niet minder, ze kreeg griep en de zwelling bleef ook aan. Opnieuw belde mama verontrust de huisarts. Eenmaal daar wist de huisarts niet wat hij moest doen en verwees door naar het regionale ziekenhuis om daar onderzoeken te laten doen.

In het ziekenhuis tussen de grote mensen zat de kleine Anne, ze keek angstig om zich heen. De dokter, een man in een lange witte jas riep haar naam en ze mocht de kamer binnen. Na wat onderzoek wist hij ook zo niet wat er speelde. Er moest wat bloed afgenomen worden om te kijken hoe de waardes hiervan waren. Bij de zuster die moest bloedprikken ging het eerst niet echt goed, Anne werd vastgehouden en vond het maar helemaal niks. De kinderarts kwam erbij en nam wat meer tijd voor het prikken. In kleine adertjes bloedprikken is ook niet heel makkelijk maar uiteindelijk toen de naald aangezien werd als vlindertje die op haar arm ging zitten kon er bloed afgenomen worden.

In het bloed was niks te zien, de artsen stonden voor een raadsel, zo ook de ouders van Anne.
Ze besloten een second opinion aan te vragen in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen. Een groot academisch ziekenhuis met veel kennis, wellicht weet een arts daar wat er aan de hand is. Er werd een afspraak gemaakt bij een orthopeed die gespecialiseerd was op kinderen. Na wat korte onderzoekjes was het hem al snel duidelijk en werd de kleine Anne doorgestuurd naar de reumatoloog. De knie werd onderzocht door de reumatoloog en de diagnose was toen eigenlijk zo gesteld. Anne heeft Juveniele Idiopathische Artritis, ook wel jeugdreuma genoemd.

Juryrapport
Bij Mandy Heikamp werd op 3/4 jarige leeftijd jeugdreuma ontdekt. “Inmiddels is het 00.45 dat ik deze mail schrijf en is het eigenlijk al 26 december. In de bijlage vindt u mijn inzending voor de schrijfwedstrijd, ik hoop dat ik nog kan meedoen! Mijn verhaal begint op 3/4 jarige leeftijd toen er bij mij jeugdreuma werd ontdekt, momenteel zit ik in een periode waarbij de reumatoloog aan het onderzoeken is waar mijn enorme rugklachten vandaan komen, zodoende lag ik wakker en was ik wat op mijn telefoon aan het scrollen. Via-via kwam ik bij deze inschrijving, ik ben veel bezig momenteel met schrijven omdat ik deelneem aan een project voor jongeren met reuma omdat het schrijven mijn verhaal weergeeft (weliswaar onder een pseudoniem) vond ik het toepasselijk om in te sturen!
Ik zal mijzelf voorstellen, ik heet Mandy en ben inmiddels 25 jaar. Ik heb sinds 2,5 jaar een hele lieve vriend en samen hebben wij een kat. Ik ben werkzaam als tandartsassistente en volg naast mijn werk een opleiding voor management in de zorg. Mijn hobby’s zijn reizen, koken en train ik voetbalmeiden. Ik ben iemand die zich altijd graag inzet voor de medemens, zo ben ik in februari naar Kenia gegaan om hier vrijwilligerswerk te doen. Door deze eigenschap voelde ik mij direct geroepen om mijn verhaal in te sturen. Momenteel zit ik zoals gezegd opnieuw in een periode met onderzoeken en wachten op een diagnose maar mijn verhaal gaat over de momenten die ik als kind heb meegemaakt. Ik hoop hiermee een beeld te kunnen schetsen van hoe dit is voor een kind en daarnaast vind ik het persoonlijk gewoon heel fijn om mijn gedachten en gevoelens van mijzelf af te schrijven, voor mij hoort dit bij het acceptatie proces van mijn ziekte”.