“Column 38”
In dit column deelt Marian Brands haar reis met fibromyalgie. Marian schreef dit column voor de Edgar Stene schrijfwedstrijd. Het column laat de worstelingen en interne conflicten die gepaard gaan met reuma zien. Het toont ook de veerkracht van Marian, die ondanks een onderbreking van haar activiteiten haar weg terugvindt naar de hydrogroep en de waarde van deze activiteit.
Column 38
De hydrogroep
Helemaal zat was ik het vorig jaar. Ik dacht er al langer over om te stoppen maar nu was ik het echt helemaal beu!
Ik zat erg slecht in mijn vel en besloot om na bijna 13 jaar zomaar van de ene dag op de andere om te stoppen met de hydrotherapie. Ik had er echt geen zin meer in.
Het was een opluchting, eindelijk na 13 jaar vrij op de dinsdagmiddag.
Het was zo ingesleten in mijn agenda dat al mijn familie, kennissen en vrienden wisten: op dinsdagmiddag is Marian in het zwembad.
Destijds was ik net lid geworden van de Reumapatientenvereniging, ik had eventjes aan het idee moeten wennen dat ik fibromyalgie had voordat ik daar aan toe was.
Vlak erna startte er een nieuwe groep voor hydrotherapie, wel een eindje rijden van mijn woonplaats maar de andere groepen waren vol dus ik begon enthousiast. Het koste mij samen met het koffiedrinken een hele middag van mijn tijd.
“Destijds was ik net lid geworden van de Reumapatientenvereniging, ik had eventjes aan het idee moeten wennen dat ik fibromyalgie had voordat ik daar aan toe was.”
We waren allemaal nieuw en leerden elkaar tijdens de koffie achteraf beetje bij beetje kennen.
We werden met de tijd een hechte groep mensen. Een keer per jaar gingen we samen uit eten en we deelden weetjes die van pas komen als je fibromyalgie hebt.
We deelden ook veel lief en leed en de herkenning gaf mij steeds een vertrouwd gevoel.
Soms gingen er mensen weg en kwamen er andere bij maar de harde kern bleef.
De lessen waren ontspannend en de dames die de lessen gaven waren altijd betrokken en aardig.
Ze gingen trouwen of kregen kinderen en we leefden ook mee met hun leven.
Maar wat er vorig jaar gebeurde, ik kon er geen vinger op leggen.
“Een keer per jaar gingen we samen uit eten en we deelden weetjes die van pas komen als je fibromyalgie hebt.”
Mijn enthousiasme ging over in ergernis. Ik ergerde me aan het oude zwembad, de groep en het rijden met de auto ging me steeds meer opbreken.
Dus stopte ik en ging ik Tai Chi doen. Hoe dat ging? Daar ga ik nog eens een column aan wijden.
Kortom na 10 maanden ging ik het bewegen in warm water missen, het bleek voor mij toch de beste manier te zijn om soepel te blijven.
Na een telefoontje naar de reumapatientenvereniging bleek er nog een plekje te zijn in ‘mijn’ oude groep.
En na 10 maanden maakte ik mijn rentree alsof ik nooit weg was geweest.
Al heb ik wel vaak het idee dat de groep mij kwalijk neemt dat ik destijds gestopt ben en ook mis ik nog 10 maanden aan lief en leed, maar ik denk dat dat wel weer goed komt.
Familie en vrienden zijn iig weer op de hoogte, op dinsdagmiddag is Marian de hele middag in het zwembad.
“En na 10 maanden maakte ik mijn rentree alsof ik nooit weg was geweest.”
Benieuwd naar alle verhalen?
Andere verhalen over betrokken zijn bij een reuma-patiëntenvereniging en hoe dit de kwaliteit van leven van iemand met reuma kan verrijken en veranderen zullen de aankomende weken verschijnen op onze website. Alle ingezonden verhalen van de Edgar Stene wedstrijd worden gepubliceerd.
Over de Edgar Stene Prijs
Ieder jaar zet de Nationale Verenging ReumaZorg Nederland (RZN) de Edgar Stene schrijfwedstrijd voor mensen met reuma in Nederland uit. Zij krijgen zo de kans om te vertellen over hun ervaringen, dromen en verwachtingen. Ieder jaar staat een ander thema centraal. De Edgar Stene schrijfwedstrijd is een initiatief van EULAR, de Europese koepel van de reumatologie, en is bedoeld om meer aandacht te vragen voor mensen met reuma.
