Arinda: ’Probeer altijd naar mogelijkheden te zoeken’
Nog maar 21 jaar was Arinda Ouwehand, toen ze de diagnose reuma kreeg. Dat was best een klap. Inmiddels is Arinda 26. Ze heeft haar leven op verschillende vlakken moeten aanpassen. De paardensport die ze altijd zo graag beoefende, werd lastiger. En haar baan als dierenartsassistente moest ze opgeven. Maar Arinda blijft altijd zoeken naar wat ze wél kan. Ze vindt steeds nieuwe mogelijkheden. Aan de Nationale Vereniging ReumaZorg Nederland (RZN) vertelde ze vol positiviteit haar verhaal.
Arinda’s liefde voor paarden
‘Sinds ik 9 ben, heb ik al eigen pony’s’, zegt Arinda. Voor haar negende jaar deed ze aan voltige, turnen op het paard. Dit combineerde ze met paardrijden tot haar 12e. Daarna focuste ze volledig op het paardrijden. En paarden zijn nog steeds haar grote passie. Maar toen ze ouder werd, werd het rijden ineens lastiger.
‘Het hoort niet dat het niveau voor mij moeilijker is dan voor mijn paard’
‘Vanaf mijn 16e of 17e jaar gingen er dingen opvallen’, zegt Arinda. ‘Ik had minder balans. En ik kreeg pijn als ik lang in één houding zat’. Ook merkte ze dat haar spierspanning verslapte. Ze dacht eerst nog dat dit er gewoon bij hoorde, omdat ze ouder werd. ‘Ik kon niet altijd dat lenige meisje van 12 blijven. Dat meisje dat alles kon’. Maar het niveau werd voor haar moeilijker dan voor haar paard. En dat klopte niet.
Hoe Arinda steeds meer klachten kreeg
Arinda kreeg ineens ook last van peesontstekingen op gekke plekken, zoals in haar duim. En toen kreeg ze daarbij ook nog een ongeluk met haar paard. Een halfjaar kon ze haar geliefde sport niet uitoefenen. Toen ze het daarna weer wilde oppakken, lukte dat niet goed. ‘Hier klopt iets niet,’, dacht Arinda. ‘Ik ben veel moeier, heb ontstekingen, en immense spierpijn’. Dat had ze vroeger nooit.
‘Ik was er veel slechter aan toe dan ik dacht’
Na een aantal onderzoeken werd vastgesteld dat Arinda een vorm van ontstekingsreuma heeft. Het is helaas nog niet helemaal duidelijk welke vorm. Ze hoopt in de toekomst op meer duidelijkheid. Door de diagnose mocht Arinda kijken naar hulpmiddelen voor bij het paardrijden. Zodat ze het plezier in het rijden weer terug zou vinden. Een keuring van de KNHS wees uit welke hulpmiddelen zij zou mogen gebruiken. ‘Dat was heel moeilijk’, zegt Arinda. ‘Ik dacht dat het allemaal wel meeviel. Ik ben echt niet zo slecht, dacht ik. Maar dat was ik dus wel’.
Het gebruiken van hulpmiddelen
Pas een paar maanden na de keuring ging Arinda zich verdiepen in de hulpmiddelen. ‘Eerst dacht ik, ik zie het wel’. Het was te confronterend om écht hulpmiddelen te gaan gebruiken. Maar uiteindelijk kwam ze erachter dat magnetische beugels perfect zouden zijn voor haar. Via de DVB Foundation kon Arinda de beugels aanschaffen. ‘Dit had ik veel eerder moeten doen’, vertelt ze. ‘Ik heb mijn balans terug!’. Ook is ze nu veel minder moe na het paardrijden. ‘Maar aan de andere kant besef ik dat het niet goed is’. Het gebruiken van hulpmiddelen benadrukt voor Arinda dat haar lichaam achteruit gaat.
‘Ik had veel eerder voor hulpmiddelen moeten kiezen, maar dat was lastig’
Altijd een positieve instelling
Toch blijft ze positief in het leven staan. ‘Door de beugels kan ik blijven paardrijden. In de toekomst hoop ik ooit de subtop te halen’. Ook buiten haar paarden zoekt Arinda naar mogelijkheden. Haar werk als dierenartsassistente moest ze opgeven. ‘Ik moest de hele dag lopen, rennen, vliegen. De hele dag op mijn benen staan. Dat werd te zwaar’, zegt ze. Haar nieuwe werk als doktersassistente houdt ze beter vol. ‘Dat is gelukkig veel administratief, waardoor ik niet zoveel hoef te staan. Daardoor houd ik aan het einde van de dag energie over voor mijn paarden. En dat is wat ik het liefste doe’.
‘Ik moest dingen opgeven, maar ik blijf vooral kijken naar alle mogelijkheden’
Ondanks dat Arinda dingen heeft moeten opgeven, focust ze vooral op wat ze nog wél kan. Soms wil ze wel meer, maar dat gaat gewoon niet. ‘Als het mogelijk was, had ik graag meer in de paarden gedaan. Ook qua werk. Maar dat is niet haalbaar’, vertelt ze. Want hoewel goed plannen in sommige situaties helpt, lost het niet alles op.
Het hebben van een onzichtbare ziekte is lastig
‘Als ik een avond ga stappen, dan voel ik dat nog een paar dagen’, zegt Arinda. Ze moet daar echt van bijkomen. De reuma heeft op veel delen van haar leven invloed. En dat is soms lastig, want het is niet te zien aan de buitenkant. ‘Mensen denken, je bent een gezonde, jonge meid. Je moet gewoon even doorbijten. Maar dat kan niet. Ze zien niet aan me dat ik me niet goed voel. Het was makkelijker geweest als ik bijvoorbeeld met krukken zou lopen. Dat is niet zo onzichtbaar’.
‘Ik wil niet zielig gevonden worden’
Haar vriendinnen begrijpen haar gelukkig goed. ‘Zij kennen me door en door. Ze snappen het, en ik vertrouw hen volledig’. Ook aan haar moeder heeft Arinda veel. ‘Zij is echt mijn steun en toeverlaat’. Daarbuiten is Arinda niet zo open over haar reuma. ‘Dat is denk ik een stukje bescherming. Ik wil niet zielig gevonden worden. Ik bedoel, het is vervelend, maar ik wil niet dat mensen een band met me opbouwen omdat ze me zielig vinden’.
Blijven zoeken naar mogelijkheden
Arinda blijft zoeken naar oplossingen voor de problemen waar ze tegenaan loopt. ‘Ik kan er treurig bij gaan zitten en verdrietig zijn om wat ik niet meer kan. Want, tuurlijk, het is niet fijn. En zeker niet als je nog zo jong bent. Maar het is beter om positief te blijven. Wat kan ik wel? Want ik draag dit nog mijn hele leven met me mee’.
‘Ik hoop dat ik mijn positiviteit nog lang kan vasthouden’
Mentaal staat Arinda erg sterk ik haar schoenen. ‘Maar dat moet je maar wel kunnen. Ik hoop ook dat ik dat kan blijven volhouden’. De toekomst is namelijk onzeker. ‘Wordt het effect van de hulpmiddelen niet minder? Word ik zelf niet slechter?’. Dat blijft een stemmetje in Arinda’s hoofd. Maar ze heeft enorm veel doorzettingsvermogen. En ze blijft focussen op alles wat ze wél kan.
‘Ik hoop anderen te inspireren om ook door te gaan’
‘Ik zie nog genoeg kansen’, vertelt ze. Door met ons in gesprek te gaan, hoopt Arinda andere mensen te inspireren. ‘Natuurlijk is het vervelend als je reuma hebt. Je voelt je niet tof. Maar probeer voor je doelen te gaan. Geef niet op omdat je reuma hebt, maar ga op zoek naar alles wat nog wel kan. En welke oplossingen en mogelijkheden er allemaal zijn. Dan kun je meer dan je denkt’.
Wil je jouw verhalen ook delen?
Meld je dan bij ons op [email protected]
Kijk op de website van de Nationale Vereniging ReumaZorg Nederland voor nog meer persoonlijke verhalen.
